Spaans leren in Zuid-Amerika

Paraguay Brazilië Argentinië & Uruguay

29/12/2011 - 16/02/2012

http://www.roadtrip2adventure.com/fotos/2011-2012-paraguay-brazilie-argentinie-uruguay-fotos/

28/10/2011

Na Azië, Afrika en Centraal Amerika werd het tijd voor een nieuw continent. Daarnaast wilden we nog iets toevoegen aan deze reis, namelijk Spaans leren in Zuid-Amerika. Na verschillende pogingen te hebben gedaan om Spaans te leren in Spanje kwam een vriendin van ons met een geniaal idee. Jane werkte voor een ziekenhuis in Girona. Dit ziekenhuis sponsort een huis in Villarica in Paraguay. In dit huis verblijven jonge meiden, die ver van huis studeren en dus onderdak nodig hebben tijdens hun studie, omdat ze niet elke dag terug naar huis kunnen.

In december en januari was het kerstvakantie en stond het huis leeg. Om voor meer inkomsten te zorgen, was Jane met het idee te komen om Spaanse les te laten geven aan niet Spaans-taligen. Dit idee had ze aan ons voorgelegd en dat leek ons wel wat. Omdat ik geen Spaanse les nodig had heb ik gevraagd of er niet ene mogelijkheid was om een andere taal te leren, Catalaans bijvoorbeeld. En dat heeft Jane geregeld. Een Catalaanse vriendin van Jane zou ook naar Paraguay komen om mij en een studente uit Paraguay Catalaans te leren.

26/12/2011

Update uit Paraguay

Voordat we vertrokken werden we vanuit Paraguay op de hoogte gehouden. Voor hen was het ook spannend, want het was de eerste keer, dat ze 'studenten' zouden ontvangen. De Spaanse lerares Gricelda was al aanwezig, want zij woont zelf in Villarrica. En ook de Catalaanse leraar was er al. Ik zou twee verschillende leraren krijgen. De eerste week van Carlos en daarna drie weken van Clara. Carlos was een Spanjaard, die tijdelijk in Paraguay woonde en kwam uit Valencia. Clara zou na oud&nieuw komen, zij was de vriendin van Jane. Bij het grote huis stond ook een klein bungalowtje en ook die hadden ze al klaar gemaakt voor onze komst.

30/12/2011

Vertrek naar Paraguay

Onze reis naar Paraguay begon op donderdagochtend om 02.30u. Sebas, mijn zwager bracht ons naar de luchthaven van Barcelona. Het is altijd fijn als iemand je weg wilt brengen als openbaar vervoermogelijkheden en op dat tijdstip niet zijn. Op het vliegveld van Barcelona verliep alles prima, totdat we in het vliegtuig zaten. We konden niet vertrekken, omdat er in Amsterdam een hele harde wind stond waardoor we daar konden landen. Een uur lang hebben we moeten wachten totdat we konden vertrekken. Normaal is een uur wachten niet zo erg, maar we hadden in Amsterdam maar 75 minuten voor de overstap.

Bij aankomst in Amsterdam hebben we als een gek moeten rennen. Schiphol is zo groot en omdat we aankwamen bij de Europese hal en moesten vertrekken bij de internationale hal moesten we een behoorlijk eind lopen. Rennend langs de tijdschriftenwinkel waar we nog wat leuke tijdschriften hadden willen kopen, langs die heerlijk ruikende Nederlandse broodjes en langs de toiletten waar we nog even onze waterflesjes hadden willen vullen met het heerlijke Nederlandse kraanwater dachten we alleen maar, als we het maar halen.

Beenruimte in vliegtuig

Bij de douane aangekomen stond er een enorme rij, maar gelukkig mochten we voorkruipen. Helemaal buiten adem kwamen we eindelijk bij de juiste gate aan, waarvan ze de deur al half dicht hadden. Gelukkig mochten we er nog door. Uiteindelijk moesten we ook in dit vliegtuig nog een uur wachten voordat we daadwerkelijk vertrokken. Onze bagage ontbrak namelijk nog en die moest natuurlijk ook mee. Vanwege de lange vlucht hadden we in Barcelona op het laatste moment nog 30€ extra betaald voor stoelen met meer beenruimte. De stoelen waar we op zaten hadden zeker niet meer beenruimte, maar gelukkig wilde iemand wel ruilen, dus kreeg Hoite alsnog meer beenruimte. Wel zaten we hierdoor de gehele vlucht ver uit elkaar.

Aankomst Sao Paulo, Brazilië

20 uur nadat we vanuit huis vertrokken waren kwamen we in Sao Paulo aan. Ondanks dat Sao Paulo een internationale luchthaven is en dat de stad 17 miljoen inwoners heeft, is dat aan de luchthaven niet te zien. Veel groter dan de luchthaven in Gerona is deze luchthaven niet. In Sao Paulo moesten we overstappen voor de laatste vlucht naar Asuncion. Het laatste stukje vlogen we met TAM Airlines. Helaas bleek zowel het grondpersoneel als het cabinepersoneel van TAM Airlines het meest onvriendelijke en minst professionele personeel te zijn, die we tot dan toe hadden meegemaakt. Gelukkig was het de laatste en kortste vlucht van de hele reis.

Aankomst bij de Recidencia

Eindelijk na 26 uur reizen landde we veilig in Asuncion. De douane controle duurde erg lang, maar onze opluchting was groot, dat we daarna onze backpacks op de bagage band zagen liggen. Dat is toch altijd spannend na drie verschillende vluchten op drie verschillende luchthavens. Toen we onze bagage hadden liepen we de terminal in en daar stond Jane ons al op te wachten. Jane had ook een vriendin van haar uit Villarrica met haar twee maanden oude baby en neef meegnomen. Het was nog een 2,5 uur durende rit naar Villarrica zelf. Gelukkig konden we bij aankomst bij de Residencia en dus na 29,5 uur reizen meteen naar bed. We waren al bijna 48 uur op en zo bekaf, dat we zijn gaan liggen en in slaap zijn gevallen.

Onze wekker stond 5 uur later, niet omdat we perse ergens heen moesten, maar om te voorkomen, dat we te lang met een jetlag zouden zitten. We moesten dus meteen aan de tijd van Paraguay wennen. De avond dat we aankwamen hadden we natuurlijk al wel iets gezien van de omgeving, maar het was toen donker en we waren moe. Dus we konden nu ook meteen de boel verkennen. Wat meteen opviel was de temperatuur. Het was enorm warm en vochtig.

Nadat we een lekkere douche hadden genomen in ons eigen huisje kregen we een heerlijk fruit ontbijt. Vers fruit, deels uit eigen tuin, zoals de meeste lekkere mango's die we ooit gegeten hadden, samen met mini ananassen en mini bananen. Na het ontbijt kregen we een uitgebreide rondleiding. Wat was het hier mooi.

Villarrica

Na de rondleiding bij de Recidencia nam Jane ons mee naar het stadscentrum van Villarrica. In Villarrica woonde ca. 60.000 inwoners, maar dat was aan het centrum niet te zien. Het leek net een klein dorpje met een paar kleine winkels, geen hoogbouw, veel marktkraampjes of dekentjes op de grond met allerlei koopwaar. In het centrum reden ook taxi's rond en hier waren de taxi's kleine gammele karren met een paardje er voor. Voor 5000 lokale munten (1€) brachten ze je overal naar toe.

Ook liep iedereen met een enorme thermoskan. Later hoorden we dat dit een echte Paraguyaanse gewoonte is. Waar ze in Argentinië maté drinken, drinken ze in Paraguay tereré. De kruiden zijn hetzelfde alleen mengen ze het in Argentinië met heet water en in Paraguay met koud water. In de thermoskan zit een enorm ijsblok, wat door de warmte van buitenaf vanzelf smelt. Aan de thermoskan hangt een klein metalen bekertje en aar zitten de kruiden in samen met een metalen rietje. Bijzonder om te zien was dat bij iedereen dus met zo'n thermoskan rondloopt.

Ook zagen we heel veel kinderen en dat komt omdat elke vrouw al vanaf haar vijftiende kinderen krijgt en veel vrouwen rond de 6 kinderen krijgt. Ze gebruiken hier nauwelijks condooms of de pil, omdat ze zich daar voor schamen. Vrouwen trouwen al vroeg in Paraguay vaak al tussen hun 15e en 18e jaar.

01/01/2012

Jaarwisseling

De jaarwisseling hebben we gevierd bij de familie van Janes vriendin Ronmy, die ons opgehaald had op de luchthaven. In Paraguay is traditie dat oud en nieuw met de hele familie gevierd wordt. De families zijn. erg groot en alle aanhang en kinderen komt ook mee. Dus je hebt al snel een grote groep. Het was dan ook niet erg dat wij meekwamen, want 2 mensen extra valt natuurlijk niet op. Behalve twee extra mensen, die uit Europa komen, die zijn erg interessant. We zijn dan ook de hele avond het middelpunt van de belangstelling geweest, met name Hoite want ze waren enorm onder de indruk van zijn lengte. Daarnaast waren ze heel erg nieuwsgierig naar hoe Nederland was, dus we hebben honderden vragen gekregen.

Omdat de meeste mensen in Paraguay erg arm zijn kunnen ze natuurlijk niet voor al die mensen eten en drinken betalen. Vandaar dat iedereen wat meeneemt, wij hebben samen met Jane de drank meegenomen. Jane had daarnaast ook een aantal gerechten gekookt en zo was er genoeg voor allemaal. Toen we daar aankwamen hebben we natuurlijk eerst met iedereen kennisgemaakt. Aangezien het al 22:00 uur was dachten wij dat we ook meteen zouden gaan eten. Maar niemand maakte daar aanstalten toe en iedereen bleef gezellig kletsenen een drankje drinken.

Voltear, het nieuwe stappen

Om twaalf uur wenste iedereen elkaar gelukkig nieuwjaar en konden we eindelijk aan tafel. Het plan was om na het eten een paar drankjes in Coyote te gaan doe, dit was een lokale discotheek, die net 2 weken open was. Maar de entree prijzen waren zo hoog, dat we er vanaf zagen. Dus we zijn met de auto wat rondjes gaan rijden. Dit doen de jongeren in het weekend altijd, dan rijden ze met de auto door het centrum met de kofferbak open waar knetterluide muziek uitkomt. Ze noemen dat hier voltear, een goedkope variant van naar de discotheek te gaan.

We hebben ons rot gelachen, want er kwamen de meest bizarre creaties voorbij. Ladingen geluidsboxen in de kofferbak van de auto's met allerlei gekleurde lampen erbij. En zo rijden ze dan rondjes met een biertje in de hand. Al die rondjes en auto's veroorzaken gewoon hele files. Helemaal in de buurt van het tankstation, want iedereen tankt voor ene paar euro, dus er moet regelmatig getankt worden en tijdens het tanken zie je dan de meisjes top de auto's dansen.

Na de voltear ervaring gingen we nog wat drankjes doen bij Ronmy in de tuin tot een uurtje of 04:30 uur. Het huis van Ronmy bestond uit meerdere delen bestaat. In Paraguay komt het namelijk vaak voor, dat mensen een klein huisje bouwen op een stuk grond. Ze bouwen precies wat ze kunnen betalen en het minimale wat ze nodig hebben. Zodra ze weer wat gespaard hebben bouwen ze er bijvoorbeeld een extra slaapkamer bij of een badkamer of een keuken. Vaak moet je daarom vanuit de woonkamer naar buiten om bij een ander deel van het huis te komen.

03/01/2012

Pessebre

Op één januari heeft Paraguay een bijzondere traditie. Elk jaar op 24 december zet elke familie een pessebre in hun huis, tuin of patio neer. Een pessebre is een speciale kerststal. Je kunt aan een pessebre zien of mensen veel of weinig geld hebben, want hoe groter het pessebre is hoe meer geld ze hebben. In het pessebre worden allemaal snoepjes, fruit en speelgoed gehangen. Op 1 januari komen dan alle kinderen uit de buurt langs. Zij gaan voor het pessebre bidden en krijgen dan vervolgens een snoepje/speelgoed/fruit wat ze zelf uit mogen kiezen. Nu is dat nog niet zo speciaal, maar als je de pessebres ziet en de hoeveelheid kinderen die langskomen, dan sta je wel even te kijken. Er staan gewoon hele rijen met kinderen voor zo'n pessebre te wachten.

Wij waren uitgenodigd door een familie om bij hun pessebre te komen kijken, zodat we konden zien hoe zo'n 'arrancado de pessebre' in zijn werk ging. Dit was een familie die blijkbaar wel wat geld had, want ze hadden enorme kerststal staan en voor hun tuin stond een lange rij met kinderen. Het was best wel indrukwekkend ook wat er allemaal hing aan snoep en speelgoed.

Door diezelfde familie werden we uitgenodigd in hun buitenhuisje. Dit huisje stond op 8 hectare land en op het land verbouwden ze werkelijk bijna alles op. Allerlei soorten fruit, ze kweekten bomen voor het hout en ze hielden allerlei dieren als kippen, koeien, konijnen etc. Dit alles was niet voor de verkoop maar puur voor eigen gebruik. Zo leven de meeste mensen namelijk hier. Weinig mensen hebben maar en echte baan, de meeste mensen zorgen op de één of andere manier voor zichzelf door bijvoorbeeld al het eten zelf te verbouwen.

4 De Mayo

De volgende dag zijn we bij een andere familie op bezoek geweest in 4 De Mayo. Een familie, die werkelijk helemaal niks heeft. Deze familie bestond uit een omaatje, een moeder en haar 7 kinderen. Één van haar kinderen is een meisje van 11 en die noemen ze het micromeisje. Dit meisje is namelijk net zo groot als een kind van 4 en heeft waarschijnlijk ook het verstand van een kind van 4. Door deze handicap zijn ze in aanraking gekomen met de stichting Filomena Crous, dit is dezelfde stichting als waar de Residencia.

De stichting Filomena Crous heeft een huisje voor deze familie laten bouwen, zodat ze in ieder geval een dak boven hun hoofd hebben en daarnaast geven ze deze familie elke maand een minimaal bedrag, zodat ze ook wat te eten hebben, omgerekend is dat ca. 20€ per maand. Een maand voordat we kwamen was een enorme storm geweest, waardoor hun wc huisje in de tuin ingestort was.

De wc was en gat in de grond met een muurtje eromheen. De stichting ging naar deze familie toe om te kijken wat het zou gaan kosten om alles te repareren. Wij mochten mee, omdat door onder andere het geld wat wij betalen voor onze taalcursussen, de stichting in staat is om dit soort mensen te helpen. Als je bij deze mensen op bezoek gaat, kom je toch wel weer even met beide benen op de grond te staan als je ziet hoe deze mensen leven en hoe wij leven.

Bejaardenhuis

's Middags gingen we ook nog naar het bejaardentehuis in de buurt. Ook dit bejaardenhuis is gebouwd door dezelfde stichting gebouwd. In Paraguay zijn geen sociale voorzieningen. Dit betekend, dat als een bejaarde geen familie meer heeft, dat hij/zij niet opgevangen wordt. Vandaar dat de stichting een bejaardenhuis hebben laten bouwen, zodat deze bejaarden niet op straat hoeven te leven.

10/01/2012

Spaanse en Catalaanse les

Na ruim een week bezig te zijn met onze lessen Spaans en Catalaans konden we al zeggen dat we vorderingen maakte. Ik vond het daarnaast stiekem ook wel weer leuk om naar 'school' te gaan. Hoite had een heel lief rustig vrouwtje Gricelda als lerares. Na een week alleen maar Spaans horen en moeten praten ging het al een stuk beter met Hoite zijn Spaans. Ik had de eerste week les van Carlos uit Valencia en na een week was Clara hadden we Carla opgehaald van de luchthaven en kreeg ik Catalaans van haar. Er zat wel een verschil in de manier van les geven.

Carlos kwam uit Valencia en was niet zo van het Catalaans, terwijl Clara een echte Catalaanse was, dus die was veel serieuzer. We hadden elke doordeweekse dag in de ochtend vier uur les en de middagen waren om iets leuks te gaan doen of om iets voor onszelf te doen, zoals Rummicubben, wasje draaien of het internet gebruiken.

Verkeer in Paraguay

In de eerste twee weken eerder ons al heel wat Paraguayaanse gewoontes duidelijk, die voor ons Europeanen soms onbegrijpelijk zijn. Het verkeer is een goed voorbeeld, in Paraguay zijn er namelijk zo goed als geen verkeersregels. Ze zijn er natuurlijk wel, maar er is bijna niemand die zich eraan houd. En de politie houdt zich niet bezig met verkeersregels. Zij zijn zo corrupt die houden liever auto's aan en geven een boete als je geen papieren bij je hebt. Ook wordt er in het verkeer door veel mensen gewoon dronken gereden.

De scooters worden ook veelvuldig gebruikt en vaak ook door de gehele familie op hetzelfde moment, allemaal zonder helm. En dat is al onvoorstelbaar, want de wegen zijn deels geasfalteerd en zitten vol kuilen en gaten. In de betere wijken leggen ze de wegen aan met zand en stenen, dat rammelt als een malle als je eroverheen rijdt, maar is altijd nog betere dan in de minder goede wijken waar alleen maar zand ligt. Met droog weer is dat geen probleem, maar zodra het regent spoelt de weg gewoon weg en hou je alleen maar modder over.

Auto's uit Chili

Dan zijn er nog de auto’s, de meeste auto’s worden ingevoerd vanuit Chili. Het zijn oude auto’s, omdat de Paraguayanen niet meer kunnen betalen. In Chili rijden ze alleen net als de Engelsen aan de linkerkant en hier in Paraguay rijden ze rechts. Na het invoeren zetten ze het stuur wel aan de rechterkant maar de rest van de auto blijft zoals deze in Chili was. Ik heb van de week een stukje gereden en dat is wel even wennen. Want als je dus een auto hebt met centrale deurvergrendeling zonder afstandsbediening, zoals de meesten hebben, dan moet je eerst de deur bij de passagierskant openen met de sleutel om vervolgens aan de andere kant in te kunnen stappen. Om de kofferbak open te maken moet de bestuurder aan de passagierskant op een knopje drukken. Het schakelen zit aan de linkerkant en de richtingaanwijzer zit aan de rechterkant.

Paraguayaanse traditie

Een echte Paraguayaanse traditie is samen drinken. En dan is dat ook letterlijk samen drinken. De Paraguayanen drinken overdag de hele dag Terérè, dat is de koude variant van de Argentijnse maté. Je hebt altijd 1 persoon die serveert, deze persoon heet de servidor en deze persoon giet elke keer het water in het bekertje bovenop de kruiden. Het ritueel gaat dan als volgt...water gieten en bekertje afgeven aan de 1e persoon...bekertje terug nemen en weer water gieten...bekertje afgeven aan de 2e persoon...enzovoort. Iedereen drinkt dus uit hetzelfde bekertje en hetzelfde rietje.

Nu drinken ze niet alleen de tereré zo, maar eigenlijk alle drankjes. ’s Avonds gaan ze over op bier. Ze kopen een paar literflessen bier, maken er 1 open en schenken wat bier in een glas en ook alleen dit glas wordt gebruikt. Iedereen drinkt vervolgens uit ditzelfde glas.

Water

Water drinken was natuurlijk ook erg belangrijk, want de temperaturen kwamen overdag boven de 35 graden. Daarnaast was het ook nog erg vochtig, dus veel drinken was erg belangrijk. Nu is er in Paraguay water in overvloed. Er zijn een hoop rivieren en onder de grond is ook een hoop water. De meeste mensen hebben daarom bij hun huisje een eigen waterput waar ze het water uithalen om te douchen en te drinken. Echter zijn deze waterputten in de meeste gevallen heel ondiep en liggen ze in de meeste gevallen ook heel dicht bij hun toiletafvoer. Het water is dan ook erg slecht om te drinken. Nu zijn de Paraguayen hieraan gewend, maar als Europeaan wordt je geheid ziek als je dit water drinkt.

Gelukkig hadden ze bij de residencia een waterbron, die 100 meter diep was. Dus dit water was gelukkig heel erg en lekkerder dan de flessen water uit de supermarkt. Met deze temperaturen zoeken de lokale mensen graag verkoeling. Dit doen ze in de vele rivieren en riviertjes in de omgeving. Helaas is ook dit water vaak van slechte kwaliteit. Er staan namelijk een aantal fabrieken in Paraguay, die hun afval, waaronder uranium, in deze rivieren lozen. Dit is dan ook de reden dat Paraguay een land is met een enorm hoog kanker percentage, dit ondanks dat de vrouwen meestal met al hun kleding aan gaan zwemmen. Ze schamen zich vaak voor hun lichaam en vinden badkleding te bloot.

Kanker en HIV

Niet alleen is het kankerpercentage hoog, maar ook het HIV percentage is erg hoog. De reden hiervan is weer omdat de jongeren hier heel erg naïef zijn. Veel jongeren stoppen na de basisschool al met school. De meisjes slikken geen pil, omdat ze denken dat ze hier dik van worden en dat willen ze niet, omdat ze denken dat ze daardoor niet meer aantrekkelijk voor de jongens zijn. En de jongens willen geen condoom gebruiken, omdat ze dit niet stoer en prettig vinden. Hierdoor liggen de tiener zwangerschappen erg hoog, maar dus ook de seksueel overdraagbare ziektes als HIV.

Kinderen

Veel vrouwen van onder de 30 jaar hebben in Paraguay al meer dan 4 kinderen. Dit komt voort uit een redelijk recente geschiedenis toen er een grote oorlog woedde in Zuid-Amerika die door Paraguay begonnen is. De oorlog woedde in de jaren 70 van de 19e eeuw. Voordat de oorlog begon woonde er 525.000 inwoners in Paraguay. Na de oorlog waren dit er nog maar 221.000 waarvan 28.000 mannen.

Na de oorlog was het voor de Paraguayanen dus een grote noodzaak om zich volop te gaan voortplanten. Omdat een vrouw niet continue zwanger kon zijn, maakten de overgebleven mannen bij meerdere vrouwen kinderen. Die cultuur zit nog steeds deels in hun cultuur. Het is heel erg normaal, dat een man een aantal kinderen krijgt bij een vrouw en er dan vervolgens vandoor gaat met een andere vrouw om daarmee weer opnieuw te beginnen. Je ziet dus heel veel jonge single vrouwen met meerdere kinderen.

Ik kan zo nog heel veel merkwaardige en grappige dingen bedenken, die we hier in Paraguay inmiddels tegen zijn gekomen.

Lerares Clara ophalen in Asuncion

Na een ruime week lang alleen maar les in de ochtend en vooral genieten van onze tijd in Villarrica, kwam mijn Catalaanse lerares aan in Asuncion. Ook zij zou pas na 00:00 uur landen, dus we bedachten dat we dan de dag konden gebruiken voor een uitstapje. Die zaterdagochtend vertrokken we om 11:00 uur vertrokken richting Asuncion maar via een toeristische route.

Chipas en Caacupé

Langs de weg naar Caacupé stonden allemaal kraampjes met chipas, de lokale lekkernij. Jane wilde bij het kraampje Maria Ana wat chipas kopen, omdat zij er bekend om staan de beste chipas te verkopen. De meisjes, die de chipas verkopen, lopen allemaal met korte rokjes en een grote mand vol met chipas. Chipas zijn de lokale lekkernij van de guaranis, een grote inheems bevolkingsstam in Paraguay. Het zijn een soort kleine, gebakken broodjes met kaas en mais smaak

Een bijzondere feitje uit Paraguay zijn de beroemde 4 kazen, 4 quesos, zoals op de pizza. Dit betekend in Europa 4 verschillende kazen. In Paraguay bestaat er maar 1 kaas. Een kaas, die niet op brood te eten is, want het is geen vaste kaas. Één van de ingrediënten van de chipa is 4 quesos. Als je dan aan een Paraguayaan vraagt wat die 4 quesos dan zijn, kijken ze je eerst heel erg raar aan om vervolgens uit te leggen, dat dit gewoon 4 plakjes kaas zijn.

Wij vonden ze eerlijk gezegd niet erg lekker, maar je moet alles proberen. Na de stop bij het chips kraampje stopten we in Caacupé zelf. Caacupé noemen ze de religieuze hoofdstad van Paraguay met name vanwege de basiliek Nuestra Señora de los Milagros. De bevolking in Paraguay is overwegend katholiek en erg gelovig. Met onze chipas in de hand zijn we een kijkje gaan nemen bij en in de basiliek.

San Bernadino

San Bernadino is een gemeente van maar 12.000 inwoners. De locals noemen het San Ber. Het ligt aan het Ypacaraimeer op ongeveer 50km van de hoofdstad Asuncion. Dit meer is 24km lang en 6km breed. In de zomer stroomt San Bernadino vol met mensen uit de hoofdstad en lijkt het het Sant Tropez van Paraguay. De toeristen zwommen graag in het meer, helaas is dit tegenwoordig verboden omdat het meer nu het meest vervuild is in Paraguay, dit dankzij de verspreiding van giftige algen. De toeristen gaan ook graag uit in de vele discotheken. Deze discotheken zijn alleen in januari open, omdat het dan hoogseizoen is. In San Bernadino zie je ook luxe villa wijken, die verwacht je niet zo snel hier. Aan het meer hebben we lekker bij een broodje gegeten.

San Bernadino is in 181 gesticht door Duitse immigranten en werd toen Nueva Baviera (Nieuw Beieren) genoemd. Na de Eerste Wereldoorlog werd de naam omgedoopt naar San Bernadino als eerbetoon aan de voormalige president Bernadino Caballero.

Aregua

Aregua staat bekend om de keramiek en kunst. Je ziet daarom ook vele kraampjes langs de weg waar ze allerlei keramiek verkopen. Jane wilde graag een paar kikkers kopen voor in haar tuin en kocht ook voor ons een klein kikkertje. Dit kikkertje staat symbool voor de kikker bezoeken die we dagelijks in ons toilet hadden in ons huisje bij de Recidencia. Elke keer als we naar de wc gingen moesten we eerst de wc rand checken of er geen kikker onder verstopt zat.

Asuncion

Uiteindelijk kwamen we in Asuncion aan. Omdat het zaterdagmiddag was was helaas alles gesloten. Veel bezienswaardigheden staan in de meer gevaarlijkere wijken en het was zo ontzettend heet (42 graden), dat het te warm was om te gaan lopen in de palle zon. Daarom zijn we met de auto een rondje door de stad gereden. Aan het einde van de middag hebben we op een terras wat gegeten en gedronken en vervolgens zijn we naar de luchthaven gereden. Daar moesten we nog 3 uur wachten en die tijd hebben we opgevuld met Rummicub spelen. Om 01:00 uur kwam Clara eindelijk door de gate lopen en konden we de 2,5 uur terug rijden naar Villarrica.

Verjaardag Carlos

De dag na de aankomst van Clara was het gelukkig zondag, dus Haden we nog even een dagje vrij en konden we naast uitslapen ook rustig aan doen. 's Avonds hadden we een verjaardag etentje van Carlos, mijn Catalanaanse leraar. Carlos zijn verjaardag werd gevierd met een echte Paraguayaanse barbecue en veel bier.

Tweede bezoek aan 14 de Mayo

Na ons eerste bezoek aan de familie in 14 de Mayo zijn we nog een keer terug gegaan. Jane moest gaan checken of de bouw van het nieuwe toilet goed uitgevoerd was. Gelukkig was dit goed gedaan en had de familie weer een afgesloten toilet. Wij hebben van de gelegenheid gebruikt gemaakt om de familie een aantal uitgeprinte foto's te geven. De vorige keer hadden we wat foto's van de familie gemaakt en deze uit laten printen. Deze mensen hadden nog nooit foto's gezien, laat staan van henzelf. Ze moesten dan ook erg lachen toen ze zichzelf op papier zagen.

Vrienden avondje

Elke maandag eten Jane en haar vrienden samen, dit keer gingen wij met Jane mee en hebben we gezellig met zijn allen kip gegeten.

Extra les

Normaal hadden we elke ochtend 4 uur les, maar één week hebben we elke dag vijf uur les gehad, zodat we op vrijdag vrij hadden. De reden hiervoor was, dat we een weekendje weg zouden gaan naar de Iguazu watervallen in Brazilië en Argentinië.

13/01/2012

Cuidad del Este

Ons weekend van de watervallen trip startte op vrijdagochtend om 08:00 uur, toen we in Villarrica in de bus stapte voor een 4 uur durende rit naar Cuidad del Este. Cuidad del Este is verbonden door een brug met de grotere stad Foç do Iguaçu in Brazilië. Deze stad is verantwoordlijk voor 60% van het BNP van heel Paraguay, dus een belangrijke stad voor dit land. Samen met de Braziliaanse stad exploiteren ze de Itaipudam. Cuidad del Este is voornamelijk afhankelijk van de Braziliaanse economie, omdat er grote aantallen Brazilianen dagelijks de stad bezoeken. Helaas is de stad ook berucht om zijn grote zwarte markt en smokkel is nog steeds de grootste inkomstenbron. Daardoor is het ook niet de veiligste stad van Paraguay.

Itaipu dam

In Cuidad del Este hebben we een taxi genomen naar de Itaipu stuwdam. Eerst moesten we de grens over, Paraguay uit en Brazilië in. Dit ging allemaal vrij vlot, dus we konden snel doorgaan. Aangekomen bij de stuwdam zijn we eerst een film gaan kijken waarin uitgelegd werd hoe de dam gebouwd is en hoe deze stuwdam functioneert. Brazilië en Paraguay hebben samen een contract getekend en deze stuwdam gebouwd, waar ze in de jaren 70 mee begonnen zijn. In 1984 ging het complex in bedrijf. De stuwdam is de één na grootste dam ter wereld met zijn lengte van 7,7 km en 196 meter hoogte. De waterkrachtcentrale produceert bijna 100 miljard kWh per jaar en dat is ongeveer 90% van de totale elektriciteit die in Paraguay verbruikt wordt.

Helaas ging het tijdens de film regenen, dus toen we na de film in de bus stapte, die ons langs de stuwdam zou rijden, werden we kletsnat. Het kwam met bakken uit de hemel. De regen kwam als een geschenk voor Paraguay en Brazilië vanwege de langdurige droogte, maar voor ons was het een beetje jammer. Vol bewondering hebben we het hele project bekeken, wat een water wordt hier verwerkt.

Foç do Iguaçu

Na de stuwdam hebben we een taxi gepakt naar Foç do Iguazu, een grote stad in Brazilië dichtbij de watervallen. Daar hadden we een hostel geboekt. Het hostel was oud en gekleurd met allemaal verschillende lelijke kleuren. De bedden waren zo hard als beton, maar wij hadden een raam, Jane en Clara niet. Het hostel zat dichtbij een pizzeria, laten ze daar nou de beste pizza ooit hebben. Ondanks dat ik niet zo van de pizza ben hebben we hier beide avonden gegeten.

Nationaal park Iguazú & Iguaçu

De watervallen van de Iguaçu zijn de grootste watervallen van Zuid-Amerika en liggen in twee landen. Voor 80% in Argentinië en voor 20% in Brazilië. Er zijn tussen de 270-300 watervallen, dit is afhankelijk van de hoeveelheid water die door de rivier Iguaçu stroomt. De watervallen samen zijn 2,7 km breed en vallen tot 82 meter naar beneden. De bekendste waterval is de Garganta de Diablo (keel van de duivel). Deze waterval valt precies tussen de twee landen. Ondanks dat het grootste deel van de watervallen in Argentinië ligt heb je vanuit Brazilië het mest complete uitzicht, omdat al het water vanuit Argentinië naar Brazilië stroomt. Beide Nationale parken zijn in de jaren 80 toegevoegd aan de UNESCO Werelderfgoed lijst.

Hito Tres Fronteras - Punt der Drie Grenzen

Voordat we naar de Argentijnse kant van de watervallen gaan laten we ons eerst afzetten bij het drie landen punt. Deze noemen ze in het Spaans de Hito Tres Fronteras. Het Punt der Drie Grenzen is een drie landen punt tussen Argentinië, Brazilië en Paraguay op het punt waar de twee rivieren Paraná en Iguaçu samenvloeien. Deze twee rivieren vormen een natuurlijke grens tussen de drie landen. In elk land is een obelisk geplaatst gemaakt van steen en cement en geverfd in de nationale kleuren van de desbetreffende landen.

Parque Nacional del Iguazú

Omdat de Argentijnse kant de kant is waar je de langste asstanden moet lopen om de watervallen te kunnen zien, doen we de Argentijnse kant als eerste. We hadden namelijk maar één volle dag, dus die moesten we voor de Argentinië benutten. Omdat we vanuit Brazilië kwamen moesten we eerst over de grensovergang naar Argentinië, maar gelukkig was dit een erg makkelijke en snelle grensovergang, dat zal vast te maken hebben met de vele toeristen die dagelijkse deze route afleggen voor de watervallen. We konden gewoon in de taxi blijven zitten. Bij het loket konden we ons paspoort afgeven en daar werd een stempel ingezet. Binnen 5 minuten waren we het ene land uit en het andere land in.

Bij de ingang van het Nationale park spraken we een tijd af met de taxichauffeur, zodat hij ons later op de dag weer op zou komen halen. Gelukkig dachten we eraan dat we rekening moesten houden met het tijdverschil van een uur, ook al ben je maar een paar kilometer verderop.

La Garganta del Diablo

Omdat de Garganta del Diablo de meest bekende waterval is, wilden we als eerste daarheen. Zo wisten we zeker, dat we de belangrijkste waterval gezien zouden hebben. Bij de ingang was een informatiebureau. Daar haalden we een kaart van het park, zodat we de watervallen zouden kunnen vinden. In het informatiebureau raakte ik in gesprek met één van de medewerkers en het bleek al meteen dat ze Nederlanders in Argentinië wel interessant vinden. Ze zijn namelijk erg trots op hun Argentijnse Maxima.

Met de kaart in de hand pakten we een boemeltrein die richting La Garganta del Diablo (Duivelskeel) ging. Bij de eerste halte moesten we uitstappen en wachten op de volgende trein. Er stond een enorme rij voor ons, dus we dachten dat dat nog wel even ging duren. Mar gelukkig was de trein lang en kon iedereen erin. Bij de Duivelskeel aangekomen moesten we nog een heel stuk over een lange smalle houten brug lopen. Deze brug loopt over de Iguazu rivier. En toen kwamen we bij de waterval aan, wat een water en met wat en geweld viel het naar beneden. Het was adembenemend mooi.

Overige watervallen

Omdat het park zo groot is kunnen we helaas niet het hele park in één dag zien. Dus we moeten keuzes maken en kiezen voor de kortste route. Niet omdat we geen zin hadden in een lange afstand, maar omdat ze gezegd hadden dat je hier het meeste water zou zien. De andere route is een erg lange wandelroute met heel veel trappen en uiteindelijk een boottochtje welke naar een eilandje vaart. Aan de korte route liggen indrukwekkende watervallen, maar de Duivelskeel is de mooiste. In de ochtend hing er een zwarte lucht boven ons, maar ondertussen was de zon er doorheen gekomen. Dat gaf een mooi effect met al dat water.

Onze taxichauffeur kwam een uur te laat, dus hoe goed we ook aan het tijdsverschil hadden gedacht tijdens de tijd afspreken, toch was er iets niet goed gegaan. Terug in Foç do Iguazu wilden we gaan eten in het uitgaanscentrum van Foç. Helaas kon niemand ons vertellen waar het centrum was en ondanks dat het zaterdagavond was waren de straten uitgestorven. Dus we zijn weer bij de pizzeria om de hoek beland en op tijd naar bed gegaan.

15/01/2012

Parque Nacional do Iguaçu

Onze derde en laatste dag in Foç gingen we naar de Braziliaanse kant van de watervallen. De naam Iguazú is afgeleid uit het Guaraní í (water) en guazú (groot). Na het ontbijt stapten we in de lokale bus, die ons naar de entree bracht. Daar moesten we in een hele lange rij wachten totdat naar binnen konden. Aan de Braziliaanse kant hebben ze geen treintje, maar bussen. Er reden er zoveel, dat we meteen in konden stappen. Toen we bij de waterval route aankwamen moesten we eerst een rij trappen op en af en toen.... was er water. Ookal hadden we de dag daarvoor ook al heel wat watervallen hadden gezien, waren we opnieuw onder de indruk van al dit moois. Wat een hoeveelheid water knalde er naar beneden.

Deze dag scheen de zon volop en dat komt op de foto's natuurlijk altijd ten goede. De route aan de Braziliaanse kant is een stuk korter, er is ook maar één route, dus we hoefden niet te kiezen. Aan deze kant zie je voornamelijk de watervallen van voren i.p.v. boven. Je kunt de beide kanten niet met elkaar vergelijken of zeggen welke het mooiste is. Als je hier bent moet je gewoon echt beide kanten zien. Aan de Braziliaanse kant kun je dichter bij de watervallen komen, dus we werden lekker opgefrist.

Terug naar Paraguay

Helaas moesten we weer op tijd weg, omdat onze bus vanuit Cuidad del Este om 16:00 uur vertrok. Terug in Foç hadden we gelukkig nog even tijd om wat te eten, onze spullen in te pakken en waren we op tijd om de taxi te pakken naar Cuidad del Este. Dezelfde chauffeur van de dag ervoor bracht ons de grens over. De grensovergang ging weer vlotjes, dus aangekomen op het busstation moesten we nog 2 uur wachten. Toen we onze bus zagen vreesden we het ergste. De bus leek uit de eerste lading bussen ooit te komen. Dus airco zat er natuurlijk ook niet in.

Gelukkig hadden we wel zitplaatsen. Dus toen we vertrokken konden we in ieder geval zitten. Het was geen verrassing, dat we na 2,5 uur rijden stil kwamen te staan. De bus ging niet meer vooruit, hij stopte er gewoon mee. Het bleek aan de versnellingsbak te liggen, in geen enkele versnelling reed de bus meer. Er werd ons echter niks verteld, we stonden gewoon stil. Na een tijdje stappen de twee chauffeurs uitzonder iets te zeggen, dus een aantal passagiers volgden en toen zijn wij ook uitgestapt.

Wachten op de bus

Gelukkig stonden we stil bij een tankstation, dus als je naar de wc moest kon dat en ook waren er koude drankjes te koop, die al snel uitverkocht waren. Helaas waren de mensen niet zo milieubewust, want alle lege flesjes en blikjes kwamen op de grond terecht ipv de prullenbak. En niemand die er wat van zei. In korte tijd was het grasveld waar we op stonden omgetoverd tot een vuilnisbelt. Na lang wachten vertelden de chauffeurs toen we er om vroegen, dat er een andere bus aan zou komen. Deze bus zou leeg zijn en al in de buurt.

1,5 Uur later kwam er eindelijk een vervangende bus aanrijden, maar helemaal leeg was de bus niet. Zodra de bus stopte ging iedereen voor de deur staan om binnen te proberen te komen. Ook ik wrong me in de menigte naar binnen en veroverde 4 stoelen achterin de bus. Daar waren we erg blij om, want om nog 2 uur in een bus te staan, waarvan de chauffeur als een malloot over de weg sjeest, zagen we niet zitten. Uiteindelijk kwamen we 's avonds om 22:00 uur op een verlaten busstation in Villarrica aan. Wat een prachtig weekend hadden we gehad. Voldaan kwamen we weer terug bij de Residencia.

27/01/2012

Terug in Villarrica

Nadat we laat terug kwamen uit Iguazu kwamen we bij de Recidencia aan en maakten we kennis met Lizzy. Lissy is een non die voor de stichting Fiomena Crous werkt en zij is de beheerder van de Residencia. Onze eerste weken was ze op vakantie, dus daarom konden we pas later kennis met haar maken. De ochtend na terugkomst moesten we volop aan de bak met onze taallessen, want we waren alweer over de helft van ons verblijf in Paraguay.

Itapé

Op woensdagmiddag 18 januari zijn we naar Itapé gegaan. Itapé is een klein plaatste dichtbij Villarrica en ligt aan de rivier Tebicuary Mí. Hier gaan veel inwoners van de omliggende plaatsen naar toe om te badderen. Omdat Paraguay omringt is door andere landen en dus niet aan zee ligt, zijn alle waren populair of het nu rivieren of meren zijn dat maakt niet uit. Het rivierwater was ontzettend warm en er zwommen een hoop vissen in. Ik ben nooit zo van water met vis, dus ik heb de duik overgeslagen en ben bij onze spullen gebleven. De rest is de rivier over gestoken en heeft lekker liggen badderen in het zonnetje. Ook hier viel weer op dat niemand in badkleding is, maar gewoon het water in gaat met alle kleren aan.

Avondje uit

De volgende avond gingen we gezellig uit eten in het centrum met Jane, Clara, Lissy, Hoite en ik. We zijn ons te buiten gegaan aan een lekker stuk pizza, want ondanks dat Jane lekker voor ons kookt elke dag, een pizza blijft natuurlijk altijd lekker. Nadat we gegeten hadden zijn we naar de VIP bar gegaan. In deze bar hebben ze elke avond karaoke en dat is natuurlijk altijd lachen, helemaal omdat de meeste gewoon echt niet kunnen zingen.

Toen we om 01.00u terug wilden naar huis, bleken we een lekke band te hebben. Ons vervoermiddel was Johnny, een oude auto die aan alle kanten rammelde, maar in Paraguay rijden bijna alleen maar oude auto's rond. De auto's gaan ook bijna nooit naar de garage, want daar is gewoonweg geen geld voor. Alle gebreken worden dan ook provisorisch gemaakt. Maar goed, we hadden een lekke band, dus midden in de nacht moest deze verwisseld worden. Vier vrouwen en één man, dan weet je wel wie onder de auto kroop. De krik was tekort en paste niet onder de auto, gelukkig kwam er al gauw een behulpzame Paraguayo voorbij. Hij had wel een kruk die lang genoeg was. Dus toen was de band snel verwisseld.

Uitstapje naar de tropen

Voor de zondag daarop hadden we weer een leuk uitje gepland staan. Omdat Paraguay niet aan zee ligt is het lastig om een tropisch plekje te vinden, maar Laguna Blanca zou daar dicht in de buurt moeten komen. We keken er enorm naar uit want uiteindelijk is dit natuurlijk ook een beetje onze vakantie. De weersvoorspellingen waren niet heel erg goed, dus we moesten het afwachten. Het was vanuit Villarrica vijf uur rijden. Vier uur over een geasfalteerde weg en het laatste stuk was een zandweg. Met slecht weer zou deze weg slecht begaanbaar worden. Om volop van het strand te kunnen genieten zijn we om 05:00 uur ’s ochtends vertrokken.

Aangekomen bij de zandweg bleek het niet alleen een zandweg te zijn, maar had de weg ook van die gammele zelfgemaakte bruggetjes waar je dan met de auto over heen moest. Eén van die bruggen stond op instorten, dus we zijn allemaal uitgestapt en gelukkig is Johnny er veilig overeengekomen. Bij aankomst kregen we de sleutel van onze kamer en hebben we meteen de BBQ aangezet. Naast de kamers stonden namelijk allemaal picknicktafels en barbecues. In Zuid-Amerika noemen ze een barbecue trouwens een asado.

Laguna Blanca

Laguna Blanca is ecologische en toeristische locatie. In en om het meer ligt kalkhoudend zand, waardoor het water volledig transparant is en dus ideaal om te duiken. Het oppervlakte van het meer is 147 hectare. Het water in het meer wordt voornamelijk door bronwater gevoed, waardoor het water zuiver en drinkbaar is. Aan het meer ligt hagelwit zand en hierdoor doet het dus tropisch aan. De locatie wordt beheerd door één familie en omdat ze het natuurreservaat mooi en intact willen houden mogen er per dag maar vijftig mensen het terrein op.

Na onze asado zijn we dan ook meteen naar het strand gegaan en hebben we lekker in het meer gebadderd. Het zand was kokend heet net als de zon, dus het was nergens anders dan in het water uit te houden. Terwijl we lekker aan het dobberen waren en aan het spelen met de visjes, beloofden de wolken boven ons in één keer niet veel goeds. In één keer begon het ook heel hard te waaien, dus zijn we maar het water uitgegaan, tijd voor een siesta.

We waren nog geen 5 minuten in onze kamer toen het keihard begon te regenen. Het water stroomde niet alleen buiten, maar ook onder onze deur door, door de gaten van het raam en zelfs via het dak kwamen de druppels naar binnen. Omdat het zo warm was, was al dat water een welkome afkoeling, zelfs terwijl je op bed ligt. De volgende ochtend zijn we nog een paar uurtjes naar het strand gegaan en is Jane gaan paardrijden op het strand. Toen het te warm werd zijn we weer terug gaan rijden, we hadden natuurlijk die vijf uur rijden nog voor de boeg.

Fin de curso

De laatste week van lessen ging in na ons bezoek aan Laguna Blanca. We hebben het ontzettend naar onze zin gehad. Hoite heeft een hoop bijgeleerd en kan nu echt wel een gesprek voeren in het Spaans. Natuurlijk spreekt hij nog geen vloeiend Spaans, want 4 weken is dan toch echt wel te kort. Maar het begin was er zeker. Mijn Catalaans lessen zijn ook erg goed gegaan. Ik had geen verwachtingen toen we hierheen kwamen, dus alles zou goed zijn geweest. Ik heb genoten van het weer naar 'school' gaan. Het Catalaans bleekaqua grammatica en uitspraak een stuk moeilijker dan Spaans te zijn, dus ik sprak na de vier weken een klein woordje Catalaans. Ook was het verstaan van de taal vooruit gegaan, maar het zal nooit mijn favoriete taal worden.

Colonia Independencia

Op een middag zijn we naar Colonia Indepedencia gegaan. Deze plaats is een toeristische trekplaats vanwege zijn Duitse invloeden. In 1940 en na de Tweede Wereldoorlog zijn veel Duitsers hier komen wonen, met name Nazi Duitsers. In kleinere aantallen zijn er ook Oostenrijkers, Zwitsers en Hongaren komen wonen. Het dorp zelf stelt niet zoveel voor, er staan wat typisch Duitse huizen met enorme lappen grond eromheen. Maar er is niet echt een centrum. Wel is er een mooi park aan een rivier, maar dat was het. We hebben nog even een kijkje genomen op een Duits kerkhof. ´s Avonds hebben we nog gegeten in een Duits restaurant El Mangal, waar we heerlijk rinderschnitzel hebben gegeten.

Afscheid

Tijdens onze laatste avond in de Residencia hebben we met iedereen in de tuin een asado gehad. Wat hebben we hier een fantastische tijd gehad. Doordat we hier in huis waren hebben we ook echt midden in de het leven van de Paraguayos geleefd. We hebben heel veel over Paraguay, de inwoners en de gewoontes geleerd. Ook hebben we ons hier enorm welkom gevoeld. Daarnaast hebben ze ons 4 weken lang in de watten gelegd. Wij kunnen dus niet anders dan Filomena Language Center aanraden.

Na de laatste avond brak de ochtend van ons vertrek aan. Samen met Jane, Carlos en Clara vertrokken we naar Asuncion. Jane en Carlos hebben Clara naar de luchthaven gebracht en wij hebben ze daarna nog even in het winkelcentrum in Asuncion gezien. In het winkelcentrum kwamen we per toeval het Rummicub spel tegen. Deze hebben we gekocht voor Jane als afscheidscadeautje en bedankje. Dat vonden we wel toepasselijk. Jane en Carlos hebben ons afgezet in Asuncion bij een hostel waar we nog een paar uurtjes konden slapen voordat we naar Buenos Aires zouden vliegen.

01/02/2012

Aankomst in El Calafate, Argentinië

Vanuit Asuncion zijn we naar Buenos Aires gevlogen waar we zes uur moesten wachten op onze vlucht naar El Calafate, helemaal in het zuiden van Argentinië. Toen we het vliegtuig uitliepen voelden we al meteen dat het een stuk kouder was. We hadden van tevoren een transfer besteld, dus de bus stond mooi klaar voor ons. We werden als één van de laatste afgezet, dus we konden al mooi een indruk krijgen van de mooie omgeving. Het hostel wat we geboekt hadden zag er nieuw uit en de kamers waren klein maar mooi.

's Avonds zijn we het centrum ingelopen om wat te gaan eten en toen zagen we dat er een leuke straat vol met winkels en restaurants was. Deze hadden we vanuit de bus nog niet gezien. Bij een leuk Italiaanse restaurant hebben we heerlijke pizza gegeten. Om 22:30 uur waren we weer terug in onze kamer, maar toch was het nog steeds licht. Vanwege de reis die dag waren we erg moe, dus we als een blok in slaap gevallen, ondanks de gehorigheid van de kamer.

Perito Moreno gletsjer

Met de bus gingen we naar de bekendste gletsjer El Perito Moreno. De Perito Moreno gletsjer is één van de 47 gletsjers in Patagonië. Het ijs van de gletsjer is 60m dik en 5km lang. Elke dag schuift het ijs 1 á 2 meter verder. Dit verschuiven kun je horen aan het gekraak en zien aan stukjes ijs die afbreken en in het Argentinomeer vallen. De rit naar El Perito Moreno duurde 1,5 uur en ondertussen hebben we de omgeving gezien kunnen. En wat voor omgeving, vooral het meer Argentino met zijn helderblauwe water is prachtig.

In februari is het volop zomer, maar toch was de maximale temperatuur overdag 16 graden. De Argentijnen liepen allemaal in korte broek en t-shirt, want voor hun was het zomer. Ik had het nog koud met mijn winterkleding aan. Aangekomen bij de gletsjer was er een houten pasarela (wandelroute) waar je overheen kon lopen, zodat je de gletsjer van allerlei kanten kon bewonderen. Dat hebben we dan ook zeker gedaan. Het weer was wisselvallig. Koud, maar soms was het ook weer aangenaam, het regende en de zon scheen. Er was veel wind en weinig wind, dus alles kwam voorbij, maar al met al hadden we mazzel met het weer. Wij dachten dat de gletsjer een grote brok ijs was, maar eigenlijk is het een hele hoop samengeperste sneeuw.

Sneeuw

De sneeuw valt en blijft liggen en daar komt steeds weer nieuwe sneeuw bovenop. Het ijs wat er nu lag was al 30 tot 40 jaar oud en had een oppervlakte van maar liefst 700 hectare. Doordat de stroming van het water (lago Argentino) zo sterk is, botst dit water de hele tijd tegen de ijsschotsen aan, waardoor ze op een gegeven moment breken. Vandaar dat de gletsjer er nooit exact hetzelfde uit ziet, dit veranderd met de dagen, weken, maanden en jaren.

Wij zijn expres in de middag gegaan, omdat het dan natuurlijk warmer is, maar ook omdat de kans dat er ijs afbrokkelt groter is. Als er een stuk van de gletsjer afbreekt is dat prachtig om te zien. Het afbreken van een stuk ijs gaat gepaard met een enorm kabaal. Het is zo mooi, dat je niet uitgekeken raakt. Het is weer een totaal andere natuurverschijnsel als bijvoorbeeld de watervallen.

Morgen vertrekken we om 07.15u naar het National Parque de los Glaciares. Dit keer rijden we naar de andere kant, waar we op een boot stappen en met deze boot langs een aantal gletsjers gaan varen. Hopelijk is dit net zo indrukwekkend als gisteren. Anders is het in ieder geval wel, want we zullen zeker niet de enigen zijn op deze boot en we zullen de gletsjers alleen van beneden af kunnen zien, maar als het goed is is dit ook een ontzettend mooie tour.

04/02/2012

Op de boot

Voor het bezoek aan het Parque Nacional Los Glaciares moesten we met de boot. Om 07:15 uur werden we door een bus opgehaald, die ons naar de haven van Los Glaciares bracht. Daar aangekomen moesten we in een lange rij in de kou wachten tot we eindelijk de één van de boten konden. We veroverde een mooi plekje in de vipruimte, hier had Hoite voldoende beenruimte. Samen met nog twee stellen zaten we daar te wachten op de andere passagiers.

Israëliers

Er stapte een grote groep Israëliërs op de boot en die vonden onze plek ook de mooiste plek, dus kwamen ze bij ons zitten. Nu zijn Israëliers geen verkeerde mensen, maar als ze in een groep zijn, zijn ze meestal vreselijk luidruchtig. Aan het begin was het alleen een beetje hardop sjaloom praten, dus dat viel nog wel mee, maar zodra de boot onderweg was begon het feest. Ze begonnen met zijn dertigen voluit in het hebreeuws te zingen en te dansen. Zodanig erg, dat bijna de hele boot er last van had. In eerste instantie wilde het personeel van de boot er niks van zeggen, maar steeds meer mensen verplaatsten zich naar buiten.

Zo ook Hoite, maar ik bleef, omdat ik geen zin had om vanwege deze mensen in de kou te moeten gaan staan. Uiteindelijk raakte ik in gesprek met één van de Israëlische stellen, die mij vroegen of we last van hun hadden. Ik heb toen eerlijk gezegd van wel en dat daarom de anderen weg waren gegaan.

Ze vertelden mij, dat de reden van deze drukte was vanwege dat de joden in het verleden zoveel geleden hadden en dat ze nu reden hadden om feest te vieren. Ja zo kun je natuurlijk overal een excuus voor hebben. Ondertussen werden ze ook door het personeel van de boot tot stilte gemaand en kon iedereen weer terug komen. Ze beschouwden i¡mij inmiddels als vrienden, dus ik kreeg heerlijke sjaloomkoekjes aangeboden.

Parque Nacional Los Glaciares

Het Nationaal Park Los Glaciares ligt op de grens met Chili bijna in het meest zuidelijke gedeelte van Argentinië. Het park bestaat uit 30% ijsvlakte, op Antarctica en Groenland na de grootste van de wereld. Er zijn 47 grote gletsjers en nog eens 200 kleintjes. In 1981 werd het park toegevoegd aan de UNESCO Werelderfgoedlijst.

De boottocht was erg mooi, we hadden heel veel geluk met het weer, want door de zon was het boven op de boot ook prima uit te houden. Met de boot voeren we eerst door La Boca del Diablo en daarna door El Brazo Norte. Hier kwamen we allemaal ijsschotsen tegen, die van de Upsala gletsjer afkomstig waren. Vervolgens kwamen we in de buurt van de Upsala gletsjer, dit is na Perito Moreno de belangrijkste gletsjer. Sinds 2010 lag er zoveel ijs voor de gletsjer in het water, dat je niet meer dichtbij kon komen. De Upsala gletsjer moesten we hierdoor van een afstand aanschouwen.

Vervolgens gingen we naar de Spegazzini. gletsjer. Ook deze gletsjer was weer indrukwekkend om te zien, maar als we moeten zeggen welke gletsjer het indrukwekkendst is, dan is dat toch wel veruit de Perito Moreno. De boottocht duurde al met al 7 uur en wat hebben we weer veel moois gezien. We hadden absoluut geen spijt, dat we onverwachts de trip naar Zuid-Argentinië geboekt hadden.

04/02/2012

Reis naar Uruguay

Na ons uitstapje naar het zuiden van Argentinië stond Uruguay op onze planning. We vlogen met een Douglas MD88 terug naar Buenos Aires. Dit vloog wel even anders dan een Boeing of Airbus. We kwamen midden in de nacht in Buenos Aires aan waar alles inmiddels al gesloten was. De vier uur die we moesten wachten hebben we geprobeerd op de grond te slapen, maar dat lukte natuurlijk niet zo goed. We waren dan ook blij, dat we na een vertraging van ons vliegtuig 's ochtends om 08:30 uur alsnog naar Montevideo in Uruguay vertrokken.

Na een korte vlucht van 35 minuten kwamen we op het vliegveld van Montevideo aan. Dit is één van de mooiste luchthavens die we tot dan toe hadden gezien en het was er aanzienlijk warmer, daar werden we ook blij van. Nadat we onze bagage hadden opgehaald moesten we nog op zoek naar vervoer naar ons geboekte hotel. Een taxi kostte 50 euro, wat we vrij aan de prijs vonden, dus we zijn op zoek naar een bus gegaan en die hebben we gevonden. De bus kostte 1,50€ p/p en zette ons praktisch voor de deur van het hotel af.

Hotel Montevideo

Bij aankomst in het hotel kregen we meteen de sleutelkaart mee. We hadden een kamer op de 7e verdieping en bij binnenkomst schrokken we een beetje. Wat een mooie kamer, dat hadden we niet verwacht. Het grappige was, dat we eerst naar hostels hadden gezocht, maar deze waren zo duur, dat we ook Booking.com hadden gecheckt. Hier hebben we een 4-sterrenhotel op geboekt welke goedkoper uitviel dan de hostels. Daar werden we blij van.

10/02/2012

Montevideo

De tweede dag in Montevideo was het slecht weer en hebben we vooral gebruik van de mooie kamer gemaakt door Rummicub te spelen, een wasje te draaien, boek lezen en een beetje slapen. 's Middags klaarde het op en zijn we een rondje gaan lopen. De volgende ochtend hebben we de bus naar het oude centrum van Montevideo gepakt. Daar hebben we het oude centrum verkend en in een parkje ons lunchpakketje opgegeten. Wat opviel was dat de wegen en straten erg slecht waren. De straten zaten vol hobbels en kuilen en ook de stoepen zaten vol met gaten en losliggende tegels.

Busrit naar Colonias del Sacramento

Na 2 nachten Montevideo gingen we door naar Colonia del Sacramento, de oudste stad van het land. Deze stad is door de Portugezen in 1680 gesticht. Op het busstation van Montevideo kochten we de buskaartjes. Het was een erg luxe bus, want er zat zelfs WIFI in, dat hadden we nog nooit meegemaakt. Daarnaast was de bus ook nog eens luxe en schoon. Wat een verschil met de bussen in Paraguay. Na een goede maar hobbelige busrit kwamen we in Colonia aan.

5-Sterren hotel Colonia

We hadden een hotel geboekt welke ruim 2km buiten het centrum lag. Op Booking.com had het hotel 5 sterren, maar de prijs lag lager dan andere hotels. Wij gingen er vanuit dat dat door de ligging kwam, maar bij aankomst in het hotel begrepen we wel waar die prijs vandaan kwam. De reviews van het hotel waren slecht en deze bleken geheel gegrond te zijn.

Ten eerste was het personeel bij de receptie zeer onvriendelijk. Daarna bleek de kamer die we kregen totaal niet aan onze verwachtingen te voldoen, dit was niet de kamer die we geboekt hadden. We werken zelf in het toerisme en weten hoe het werkt, ook weten we dat foto's op internet niet altijd met de werkelijkheid overeen komen. Maar deze kamer leek in niks op de foto's of beschrijving van de kamer die we geboekt hadden. Daarnaast was de kamer ontzettend smerig.

We zijn dan ook terug naar de onvriendelijke receptie gegaan en daar hebben we een hele discussie moeten voeren. Iedereen kreeg de schuld behalve het hotel zelf. En ze vonden dat we de kamer gewoon moesten accepteren. Uiteindelijk na een lange discussie beloofden ze ons, dat we de volgende dag naar een suite konden verhuizen, deze kamer leek al iets meer op de geboekte kamer. De volgende dag zijn we inderdaad naar de suite verhuisd en deze kamer was een stuk beter, maar het complete hotel was geen 5-sterren waard.

Colonia del Sacramento

Colonia vonden we een leuk dorpje met mooie oude koloniale gebouwen en we hebben er heerlijk gegeten bij leuke restaurantjes. Toch kon Uruguay ons niet echt overtuigen. Stiekem waren we dan ook blij dat we op de boot terug naar Argentinië konden stappen. We vonden het leuk om Uruguay gezien te hebben, maar het is niet ons favoriete land. De werkende mensen hadden wij niet als vriendelijk ervaren, service kenden ze niet en daarnaast waren ze ook nog enorm traag.

12/02/2012

Buenos Aires

Met de boot zijn we in 5 kwartier vanuit Colonia naar Argentinië gevaren. Buenos Aires wat een stad!!! De taxichauffeur sjeesde als een malle door de stad, alle taxi chauffeurs vliegen overal tussendoor en op een haar na hebben we vijf keer net een bus gemist. We hadden een heel mooi hotel in de wijk Recoleta geboekt, dit is één van de bekendste wijken in Buenos Aires.

Retiro wijk

In de Retiro wijk hebben we vele kilometers gelopen. We zijn naar het bekende winkelcentrum Galerias Pacifico geweest, deze staat bekend om zijn bijzondere en prachtige kunstplafond. Vandaar zijn we de Florida winkelstraat ingelopen met allemaal mooie kleine boetiekjes en we zijn naar het regeringshuis Casa del Gobierno geweest. Dit is een heel beroemd roze gebouw waar Evita Peron ooit het Argentijnse publiek heeft toegesproken. In de film met Madonna, die Evita Perron vertolkte was deze scène ook te zien.

Eva Maria Duarte Përon was de tweede echtgenote van de Argentijnse president Juan Péron en daarmee first lady van 1946 tot haardood in 1952. Eva werd niet politiek verkozen, maar had wel veel macht en invloed op het regeringsbeleid. Ze was erg geliefd onder de armen en de arbeidersklasse van Argentinië en werd liefkozend Evita genoemd, wat 'Evaatje' betekend.

Kathedraal van San Martin

We zijn ook nog binnen in een paar kerken geweest, waarvan in één zich het mausoleum van San Martin bevind. San Martin was een Spaans-Argentijnse generaal en de belangrijkste zuidelijke leider van de Zuid-Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd. Hij is de nationale held van Argentinië. Terwijl we al die kilometers liepen kwamen we nog heel veel andere mooie gebouwen tegen, met name de banken hebben hier de mooiste gebouwen.

Toen we richting een grote obelisk liepen wilde ik daar een foto van maken, alleen waren ze daar aan de weg bezig. Ik moest dus midden op de drukke straat gaan staan. Dat trok de aandacht van de bouwvakkers, dus ik kon niet eerder doorlopen dan dat ik met ze op de foto ging.

San Telmo

De wijk San Telmo staat bekend om de kunst, de pop-upgaleriën, nachtcafés en straatschilderingen. Elke zondag is er een antiekmarkt, waar veel toeristen naar toe gaan. Dus wij wilden uiteraard ook even een kijkje nemen. We hoefden er maar 10km voor te lopen, dus dat was zo gedaan. Ook dit keer kwamen we onderweg veel mooie gebouwen tegen. Aangekomen in de straat Defensa zagen we de markt al. Een hele lange gezellige markt met inderdaad ontzettend veel toeristen, terwijl de weg er naar toe ontzettend rustig was.

We hebben lekker over de markt geslenterd en kwamen op het plein Dorrego nog wat tango dansers tegen. Daar had ik al op gehoopt, want dat is natuurlijk wat je van Buenos Aires verwacht. Wat een sfeertje. Op de terugweg hebben we weer een andere weg genomen, zodat we elke keer weer andere gebouwen zagen.

Recoleta begraafplaats

In de Recoleta wijk hebben we de Recoleta begraafplaats van Eva Peron bezocht, een hele bijzondere begraafplaats. Het staat er vol met de mooiste familiegraven, de één nog mooier en groter dan de andere. Er liggen veel belangrijke personen uit de Argentijnse geschiedenis begraven. Het lijkt net een dorp op zich met allemaal brede straten en smalle steegjes. Er staan dan ook 6000 graven op 5,5 hectare terrein.

Op onze laatste avond braken er rellen uit tussen oud militairen en de politie. De rellen hadden te maken met de ruzie om de Falkland eilanden. Deze militairen waren tijdens hun diensttijd nooit daar ingezet en daar waren ze het niet mee eens. De militairen waren waarschijnlijk op dat moment boos, omdat op dat moment behoorlijk wat spanning was in Argentinië vanwege de Falkland eilanden discussie die weer opgelaaid was.

Onze reis zat er weer op, het was eer tijd om naar huis te gaan. Wat hebben wij genoten, vooral van onze tijd in Paraguay.

https://www.instagram.com/roadtrip2adventure

https://www.facebook.com/Roadtrip2adventure