Landcruiser 4×4 in Marokko – ROADTRIP2ADVENTURE

Spanje & Marokko

22/02/2016 - 16/03/2016

http://www.roadtrip2adventure.com/fotos/2016-marokko-foto/

Ons eerste avontuur met onze Landcruiser 4x4

Nadat we onze Landcruiser gekocht hadden in oktober en vervolgens hadden verbouwd tot reisvoertuig wilden we graag een tripje maken. Zo konden we ons voorbereiden op onze grote reis naar Afrika. Via de Landcruiser Club hadden we een Landcruiser 4x4 in Marokko reis geboekt. We zouden met een groep twee weken in Marokko gaan reizen onder leiding van een ervaren gids. Vlak voor onze reis stopte de gids ermee en stonden we voor de vraag, gaan we dan alsnog? Sacha en Chris en wijzelf zeiden meteen dat we gewoon gingen. Uiteindelijk besloot iedereen gewoon mee te gaan, behalve de gids dus. Dit werd een uitdaging, met een vreemde groep door de woestijn van Marokko reizen.

28/02/2016

Auto inpakken

De weken voorafgaand aan onze Marokko reis was vooral Hoite druk geweest met het inpakken van de auto. We moesten natuurlijk niet alleen een koffertje inpakken, maar er moest ook veel mee voor de auto zelf, zoals reserveonderdelen. Maar ook aan allerlei kampeerspullen moest gedacht worden. Spullen voor het slapen, koken, eten, douchen etc moesten allemaal mee. Maar het was gelukt, de auto was volgepakt en we waren klaar om te gaan.

Eerste nachtje kamperen

Wat was het heerlijk om gewoon van huis uit te vertrekken en meteen al bezig te zijn met de reis. Normaal dan moet je eerst naar de luchthaven, vliegen, taxi's etc voordat je op de bestemming bent. Deze reis door Spanje richting Marokko was de reis al. De eerste nacht sliepen we op een mooie camping in Peñiscola (Costa Azahar). Camping Eden had fijne verwarmde toiletgebouwen en stond vol met voornamelijk campers. Dus toen wij onze auto neerzette en de tent uitklapte hadden we een hoop bekijks. Ook kwamen een aantal nieuwsgierige mensen allerlei vragen stellen.

Gelukkig scheen het zonnetje nog dus we konden alles in mooi weer voor de eerste keer opbouwen. Het viel reuze mee, dus al vrij snel stond alles. Toen was het tijd om voor het eerst onze benzine cooker van Coleman te testen. Dat ging wat minder goed. Het koken duurde erg lang en alles werd roetzwart. Iedereen was razend enthousiast over dit kookstel, dus iets zouden we wel fout doen. Dat moesten we dus nog even uitzoeken. Na het eten zijn we snel ons bed in gekropen, want zodra de zon weg was werd het koud.

De eerste nacht hebben we prima geslapen en toen we ’s ochtends ons tentje open deden en de trap afliepen hadden we genoeg Duitse en Engelse pottenkijkers die nog nooit een tent op het dak hadden gezien. Het zonnetje scheen weer lekker dus we konden heerlijk in het ochtendzonnetje ontbijten. Daarna moesten we voor het eerst alles weer inpakken, dat was nog even zoeken, maar uiteindelijk ging het best snel.

Voor het eerst op reis met de LC — Net vertrokken

El Portus

De ouders van Hoite verblijven in de winter al jaren op de camping in El Portus bij Cartagena. Omdat we er praktisch langs zouden rijden gingen we even bij ze langs. De bedoeling was dat we in El Portus wild zouden kamperen, omdat de camping een naturisten camping was. Aangekomen in El Portus konden we geen geschikte veilige plek vinden. Dit kwam voornamelijk vanwege de grote motorbende die ook in El Portus stond. Het veiligste was dus toch op de camping. Gelukkig was het nog koud dus veel naturisten hadden gewoon hun kleding aan. We konden naast de caravan van Hoites ouders staan.

De volgende ochtend was het wel even schrikken. Het was steenkoud dus nietsvermoedend liep ik met winterjas en al aan het toiletgebouw binnen om daar allemaal naakte mannen en vrouwen aan te treffen. Ik had mijn bril nog op dus die heb ik maar meteen afgedaan, zodat ik niks meer zag. Best vreemd dat ze allemaal naakt lopen maar helemaal dat de mannen en vrouwen toiletten/douches ook allemaal samen zijn i.p.v. apart. Dus tijdens het douchen hoor je allerlei geluiden van de toiletten afkomen en het gerochel van de mannen bij de toilettafels. Dat soort geluiden hoor je eigenlijk nooit in een vrouwen tolietgebouw.

Cartagena

Na gezellig ontbeten te hebben met Hoites ouders zijn we met hen Cartagena ingegaan. Wat een leuke stad is dat! We hebben er heerlijk tapas gegeten en zodra het weer wat kouder werd zijn we terug gegaan naar de camping. Gelukkig had iedereen zijn kleren toen weer aan. De groep van 50 Duitse Harley Davidson motorclub leden waren inmiddels vertrokken. Gelukkig maar, want de vorige nacht hadden ze de hele camping wakker gehouden door hun herrie. De volgende dag was het alweer tijd om door te rijden.

Torremolinos

Die nacht wilden we graag in de buurt van Nerja slapen, maar daar stonden alle campings vol. Dus zijn we doorgereden naar een camping in Torremolinos. We kwamen er laat aan en de volgende dag zijn we ook weer vroeg vertrokken. Helemaal prima, want deze camping stelde niet veel voor. De douches waren steenkoud, dus daar konden we ons ook niet aan opwarmen, dus maar snel door naar de volgende overnachtingsplaats.

Van het slapen in een tent word je uiteindelijk wel een bikkel. Warm hadden we het die week in Spanje nog niet gehad. Het weer was flink omgeslagen. We reden wel naar het zuiden, maar het werd steeds kouder en kouder. In onze tent was het wanneer we naar bed gingen max 10 graden en ‘s ochtends als we wakker werden was de temperatuur gezakt naar zo’n 6 graden. Het was uit te houden, omdat ik voordat we naar bed gingen een warme kruik in bed legde, waar ik me aan kon opwarmen.

Estepona

Op vrijdag was er regen en harde wind voorspeld, dus we wilden op tijd op de volgende camping aankomen om alles droog op te kunnen zetten. We hadden een leuke camping gevonden in de buurt van Estepona. Camping Parque Tropical was een hele kleine camping, maar wel erg leuk opgezet met een tropische overdekte tuin en zwembad. We hebben alles droog op kunnen zetten en ook voor het eerst het luifel uitgetrokken en de tent eraan vast gezet. Het was best wat werk, maar gelukkig barste het noodweer pas op toen alles opgezet was. Terwijl het heftig regende buiten en de harde harde wind opzette, zaten wij gelukkig droog.

Inmiddels wisten we ook hoe ons kooktoestel werkte, dus in de tent voldeed het kooktoestel tijdens het koken ook als verwarming. We hebben heerlijke spinazie stamppot gegeten en zijn daarna maar het bed in gedoken. Want het werd steeds kouder en het begon steeds harder te waaien en te regenen. De hele nacht hebben we wakker gelegen, omdat het leek alsof onze tent werd opgetild en we zo weg zouden waaien. Gelukkig is alles blijven staan en was het `s ochtends weer droog, dus we konden alles droog opbergen.

Tarifa

Onze laatste stop in Spanje was Tarifa. Vanuit Tarifa zouden we met de boot naar Marokko varen. Ook zouden we in Tarifa de rest van de groep ontmoeten. Iedereen was de afgelopen dagen onderweg geweest naar Tarifa, maar omdat de rest uit Nederland vertrokken waren reed iedereen een andere route. Wij waren er als eerste en even later kwamen los van elkaar ook Ed & Karin en Michel & Duncan aan op de camping. Van Hein & Ilke kregen we helaas een berichtje dat ze met een kapotte koppeling in Cordoba waren gestrand. Zij zouden dus niet op maandag met ons mee varen, maar later in Marokko ergens aansluiten.

Chris & Sacha en Cor&Anna zouden op zondag aankomen in Tarifa. Die avond gingen we met zijn allen uiteten in het restaurant van de camping om elkaar wat beter te leren kennen. We hadden onze eerste kampeer ervaring met de Landcruiser inmiddels doorstaan. En genoten hadden we, maar we hadden ook echt wel momenten gehad dat het even kramperen was.

29/02/2016

Ferry overtocht

De volgende ochtend om 09.00u gingen we met de eerste ferry van Tarifa naar Tanger, Marokko. We stonden vooraan in de rij, dus we mochten als eerste de ferry oprijden. Onze oorspronkelijke gids had ons aangeraden om zo snel mogelijk de auto te parkeren en meteen door te lopen naar de douane op de boot, zodat je niet de hele overtocht in de rij zou staan. Zo gezegd zo gedaan, we parkeerden de auto in het ruim en liepen meteen naar boven rechtstreeks naar het douane kantoortje. De tip was juist geweest, want achter ons ontstond een lange rij die pas bij aankomst in Marokko minder werd.

De overtocht duurde in totaal maar een uurtje. Toen we van de boot afreden moesten we eerst de auto invoeren en laten checken en toen konden we verder rijden. Eerst moesten we allemaal wat geld wisselen om vervolgens te beginnen aan de reis naar Marrakech. Dit was een rit van 650 km, die we volledig over de snelweg reden. We hadden voor de snelweg gekozen, omdat het zo'n lange rit was en we de avond niet zouden halen als we binnendoor zouden rijden. De rit was dus helaas niet zo boeiend maar we kwamen wel mooi op tijd in Marrakech aan. Net na zonsondergang reden we Marrakech binnen en stopten we bij ons hotel Ibis Palmeray. Dit hotel was al door de Landcruiser Club voor ons geboekt.

Marrakech

Het Ibis Palmeray was een prima hotel, alleen een beetje prijzig voor wat je er voor krijgt. Maar we waren wel even toe aan een echt bed met eigen badkamer. Iedereen had een uurtje de tijd om even bij te komen van de reis en om te douchen. Om 19:30u pakten we met zijn allen een paar taxi's naar het bekende plein Djemaa el Fna waar we een hapje wilden gaan eten. Toeristen mogen maar met 3 personen in een taxi, dus het duurde even voor we allemaal in de taxi zaten. Na een half uurtje was iedereen weer compleet en liepen we over het plein gelopen op zoek naar iets te eten.

Op het plein was het ontzettend druk en iedereen riep en trok aan ons, toeristen betekenen voor al deze mensen geld. Het werd op een gegeven moment zo erg, dat er wel 10 mannen om Hoite heen stonden te schreeuwen, roepen en klappen. Ze deden alsof ze bij een restaurant hoorden, maar Hoite werd in het oor gefluisterd, dat het zakkenrollers waren. Door alle heisa zaten er veel mensen te kijken en werd er zelfs door een Amerikaanse vrouw gevraagd of Hoite een beroemd persoon was.

Uiteindelijk hebben we bij een stalletje wat gegeten, een prijs afgesproken en zij brachten van alles. Het was erg gezellig met de groep, ondanks dat het eten niet fantastisch was. Na het eten zijn we meteen terug naar het hotel gegaan, omdat we de volgende dag een lange, indrukwekkende dag door het Atlas gebergte voor de boeg hadden.

01/03/2016

Atlas Gebergte

De volgende ochtend vertrokken we om 07:00u richting Mhamid door het Atlas gebergte. Het was een ontzettend mooie en indrukwekkende route, door een prachtig gebied met vele verschillende landschappen. We reden langs rotsen en tussen de bergen. En zijn op een gegeven moment naar een hoogte van 2500 meter geklommen door het besneeuwde gebergte. Bovenaan de berg hebben we een plas- en foto pauze gehouden. Hier werden we meteen bestormd door allerlei verkopers, die stenen met fossielen en kristallen wilden verkopen. Na de sneeuw reden we weer naar beneden door een prachtig landschap maar ook langs armoedige bergdorpjes.

Hotel Kasbah Azalay, Mhamid

Net voor zonsondergang kwamen we aan bij ons hotel Kasbah Azalay in Mhamid. Het dorp Mhamid ligt direct aan de woestijn, daardoor is het er overal erg droog. Het hotel was prachtig en volledig opgebouwd met modder en stro. Aan de buitenkant verwacht je niet de pracht en praal van de binnenkant. Er waren allemaal verschillende gebouwen naast het hoofdgebouw. In het hoofdgebouw bevond zich de receptie. En in de overige gebouwen waren de kamers, het zwembad, de eetzaal en de keuken. Alle ruimtes waren in typisch Marokkaanse stijl aangekleed.

De kamers waren enorm groot met een hele mooie badkamer, slaapkamer en ook nog een lounge hoek met bank en tv. Het was gewoon niet te beschrijven, maar het leek op een sprookje uit Duizend en één nacht. We hadden half pension erbij geboekt, dus na een verfrissende douche te hebben genomen gingen we met zijn allen eten. Het was een gezellige groep met veel humor, dus we lachten heel wat af.

02/03/2016

Zandduinen in de woestijn Mhamid

De volgende dag gingen we voor de eerste keer met alle Landcruisers de woestijn en dus de zandduinen in. We hadden twee Marokkaanse gidsen mee die dagelijks in de duinen rijden. De eerste paar uur was het even wennen met rijden. Door al het zand zag je helemaal niks, want rondom alle auto's hing een enorme stofwolk. Het was voor iedereen nieuw om door alleen maar fijn los zand te rijden, dus het kostte veel concentratie. Al gauw kwam de eerste auto vast te zitten. Eerst maakten iedereen wat foto's ervan om vervolgens te helpen met scheppen en duwen.

Toen we bij de eerste zandduinen aankwamen was iedereen razend enthousiast. Iedereen had zin om eventjes in het zand te crossen. Michel & Duncan gingen als eerste en het ging even goed tot ze vast kwamen te zitten. Chris & Sacha gingen erachter aan om te helpen, maar kwamen ook vast te zitten. Ze stonden een eindje weg, dus wij liepen er met alle heen, want we wilden niet nog een auto vast in het zand zetten. Eerst moest Chris los gemaakt worden, want die moest Michel eruit gaan trekken. Op het moment dat Chris los kwam, kwam Michel ook los door het gebruik van zijn zandrijplaten/MaxTrax.

Opnieuw vast

Beide auto's reden inmiddels weer verder tot Michel opnieuw vast kwam te zitten, dit keer schuin op een zandduin. Het was dus nog oppassen ook, dat hij niet om zou kiepen. Na een behoorlijke tijd, lieren, rijplaten en scheppen was Michel weer vrij en konden we weer verder. De overige auto’s hebben het er niet meer op gewaagd op die plek. Het was inmiddels ook al wel erg warm geworden. We waren ’s ochtends met 10 graden vertrokken maar rond het middag uur was de temperatuur tot boven de 30 graden gestegen. Een beetje te warm nog om nog een keer te gaan scheppen.

Lunchen in de woestijn

Na al het scheppen en crossen in het zand had iedereen honger gekregen, dus zochten we een beschut plekje op voor de lunch. We hebben gelijk van de zon gebruik gemaakt om onze tent uit te klappen, omdat we die de laatste keer nat in hadden moeten pakken. Zo kon de tent even drogen en luchten. Bij het openklappen vielen de druppels ervan af, dus het was geen slecht idee geweest. Na de lunch hebben we nog een paar uur gereden tot we bij een kleine duin aankwamen, hier kon iedereen overheen en Hoite & ik dus ook.

Dat was mijn eerste ervaring met het zand rijden en het was super! Hoite was inmiddels al wat gewend en vond het ook helemaal fantastisch. Het was het einde van de dag en omdat ik nog maar weinig gereden had wilde ik het laatste stuk terug naar het hotel wel rijden. Laat dat nou het leukste stuk van de hele dag zijn. Het was alleen maar los zand en we reden op ene hoog tempo achter elkaar aan. Dus het was flink stof happen en je zag geen hand voor ogen. Je kon niet zien waar je reed, dus je kon alleen je voorganger volgen. Wat een kick gaf dat! We kwamen dus moe maar zeer voldaan terug bij het hotel en hadden allemaal alweer zin in de volgende dag.

03/03/2016

2e Dag in de woestijn van Mhamid

Iedereen had weer zin om nog een keer de zandduinen in te rijden, dus de tweede dag gingen we weer met dezelfde twee gidsen op pad. Dit keer reden we de andere kant op van de woestijn. Binnen tien minuten stonden we al bij de eerste duinen. Het was nog lekker koel, zo’n tien graden dus een perfecte temperatuur om eventueel te moeten gaan scheppen. Bij de eerste duinen reed iedereen vol goede moed erin en kwam niemand vast te staan. Deze duinen waren dus duidelijk beter te doen voor onze Landcruisers.

Het zand was harder, dus je zakte minder makkelijk er in weg. Zo hebben we de hele ochtend flink door de duinen geracet. Hoite was helemaal in zijn element en we hebben ook een paar mooie filmpjes kunnen maken. Ik heb zelf ook nog even over twee duinen gereden en ook ik genoot er enorm van. Na de duinen zijn we verder door de woestijn gaan rijden en dan word je getrakteerd op allerlei verschillende landschappen. Onder een grote boom hebben we weer heerlijk geluncht.

Dit keer wilden we eerder terug bij het hotel zijn, omdat we allemaal onze auto goed na wilden kijken en klaar moesten maken voor de verdere reis. Ook moesten de foto's en video's die gemaakt waren verwerkt worden, omdat we daar de volgende dagen weinig tijd voor zouden hebben.

04.03.16 – 08.03.16

Laatste avond Kasbay Palmeray

De medewerkers van het hotel vonden het erg jammer dat we gingen vertrekken, dus ze hadden een speciale feestavond voor ons georganiseerd tijdens het laatste diner. Ze hadden een paar muzikale personeelsleden opgetrommeld om voor ons muziek te maken. Super goed bedoeld natuurlijk, maar iedereen had bedacht om op tijd naar bed te gaan, omdat we de volgende dag vroeg zouden vertrekken. Hoite was niet lekker, dus die was al tijdens het eten naar bed gegaan. De rest kon natuurlijk niet meer meteen weg uit beleefdheid.

Dus we zeiden dat we een paar nummers zouden luisteren en dan weg zouden gaan. Al het personeel was bij elkaar getrommeld, de tuinman, de barman, de kok en met zijn zessen gingen ze op trommels slaan. Het was even wennen, maar ze hadden er zelf zoveel lol in dat het vanzelf leuk werd. We kregen nog van die Marokkaanse kleppers uitgedeeld, zodat we mee konden kleppen en later werd de Marokkaanse polonaise gestart. We hebben er heel erg om kunnen lachen, dus uiteindelijk was het een geslaagde avond.

Stoney Highway

De volgende ochtend was iedereen er klaar voor. Eindelijk gingen we de woestijn in en kamperen in het wild. Hier had iedereen op gewacht. Het ’s ochtends niet weten waar je ’s avonds zou gaan slapen, dat was het avontuur. De eerste dag reden we veel door de zandduinen. Later kwamen we op weg met alleen maar keien en steentjes, die noemden we al snel de Stoney Highway. Omdat dit vreselijk slecht reed en natuurlijk alles behalve goed voor de auto's was, bedachten we een plan B om vervolgens een andere route te rijden.

Een route plannen in de woestijn werkt natuurlijk niet hetzelfde als op de normale wegen. Je kunt niet zo maar een adres intoetsen in je TomTom, want wegen zijn er niet in de woestijn. Daarom gingen de mannen elke avond bij elkaar zitten met alle kaarten en GPS'en die ze hadden om ergens een punt te prikken waar we de volgende dag heen zouden rijden, om zo de coördinaten in te kunnen voeren in de Garmin GPS. Meestal ging dat goed, maar soms hield de weg ergens ook gewoon op met bestaan. En dan moest er weer een ander track gevonden worden.

In de woestijn rijden is echt een leuke uitdaging. Er liggen tracks van voorgaande voertuigen en deze zijn dan ook terug te vinden in de GPS, maar soms heeft er al zolang niemand gereden, dat het track verdwenen is. Daarnaast is het zanderig en droog in de woestijn, dus alle stof van de voorganger waait op en belemmerd het zicht van degene die erachter rijdt. Op de meeste momenten kun je dan ook geen hand voor ogen zien en moet je volledig op je voorganger vertrouwen, spannend maar tegelijkertijd ook ontzettend gaaf.

Eerste nacht kamperen in de woestijn bij Foum Zguid

De eerste nacht hadden we een hele mooie plek gevonden om te overnachten. Wild kamperen is toch wel even anders, dan kamperen op een camping. Je moet dan ook eerst je weg erin zien te vinden. Het koken en slapen gaat nog wel, maar de volgende ochtend moet je alles weer inpakken, wat altijd meer werk is, dan het opzetten. Daarnaast moet je zien hoe je naar de wc gaat met alle groepsgenoten om je heen en je moet dan ook nog zien hoe je een soort van doucht zonder douche.

WC Tent

De eerste dag hebben we mijn wc tent opgezet. Een klein verticale popup tent waarin je alle privacy hebt. Dat was fijn, omdat je dan zonder pottekijkers jezelf kan omkleden en kan wassen. Dus ik ging de volgende ochtend met een teiltje water en mijn kleding het tentje in. De rest van de groep moest er een beetje om lachen, maar dat kon me niks schelen. Al gauw bleek dat de tent handig leek maar het totaal niet was. Je kunt nergens iets ophangen, want dan valt het tentje om. En je kunt niks op de grond zetten of leggen want je staat op zand en met water erbij wordt dat blubberig.

Daarnaast was de tent ook super licht, dus als het een beetje waaide moest je hem vastzetten met haringen anders waaide die gewoon weg. We merkten al snel dat het in de woestijn vrijwel altijd en overal licht tot hard waaide. En al die haringen kostte tijd. Uiteindelijk bleek de grootste uitdaging nog het opvouwen van datzelfde douchetentje. Hoe makkelijk het uit elkaar klapte hoe lastig het weer opgevouwen kon worden. Iedereen was inmiddels klaar voor vertrek en wij stonden te hannesen met dat kleine tentje. We hebben op een gegeven moment de hulptroepen erbij moeten roepen, want we kregen het niet voor elkaar. Met hulp van Sacha en Duncan is het dan eindelijk gelukt, maar niet zonder enige frustratie.

Toilet ritueel

Dit was dan ook gelijk de laatste keer, dat we deze tent hebben opgezet. De rest van de week hebben we er gewoon voor gezorgd dat we aan de rand van het kampement stonden met onze auto en tent, zodat we altijd één kant van de auto vrij hadden om even snel te wassen en om te kleden. Waar we de eerste dag nog heel erg moeilijk deden raakten we al snel gewend en werden we met de dag makkelijker en handiger met alles.

Het toilet ritueel was wel een heel gedoe. In de woestijn heb je namelijk weinig beschutting, dus een privé plekje vinden om je behoefte te doen was lastig. Mannen hebben het dan toch wel een stuk makkelijker met hun slurf. Meestal gingen we even snel langs de weg of zochten we een heuveltje of grote struik. Zo ben ik regelmatig betrapt tijdens mijn zoektocht naar een beschut plekje. Van ver lijken het altijd hoge struiken of heuvels, maar als je er dan achter wilt gaan zitten, dan zijn ze in één keer niet meer zo hoog. Soms moest je een heel eind lopen door de prikkende struikjes. De nacht is daarom altijd veel beter, omdat je dan dichtbij kunt blijven, niemand die je ziet zo donker is het.

Fantastisch avontuur

Het hele avontuur van overdag rondrijden in de wilde natuur, die elk moment veranderd van zand, naar stenen, naar keien, naar kiezels, naar bergen, palmbomen, acacia bomen, prikkel struiken, oases en fata morganas. Het daarna vinden van een unieke kampeer plek. Alles opzetten, koken en eten en dan met zijn allen bij het kampvuur gaan zitten. Gewoonweg fantastisch en wat is het heerlijk om geen telefoonbereik te hebben. Niet meer elke vijf minuten checken of er misschien een berichtje of een mailtje binnen is gekomen. Wat een zaligheid. Zo zou het altijd moeten zijn.

Af en toe moesten we de woestijn even uit om ergens in een dorpje of stadje te gaan tanken en om wat eten te halen als brood, groenten, vlees en fruit. Om daarna snel weer van de normale weg af te rijden en de woestijn weer in te rijden. Onderweg kwamen we veel dromedarissen tegen, soms nomaden en af en toe herders met een hele groep geiten of schapen.

Op 5 maart was Hoite jarig. Heel bijzonder om jarig te zijn in de woestijn en door niemand van thuis gefeliciteerd te kunnen worden. Omdat we geen bereik hadden ontving Hoite geen berichten, whatsapps of Facebook felicitaties. Maar hoe mooi is het om je verjaardag op zo’n unieke plek te vieren.

Algerijnse grens

Ook op Hoites verjaardag hadden we weer 's ochtends coördinaten in de GPS gezet. De weg liep door militair gebied waardoor we bij drie controle posten helemaal gescreend werden. Paspoorten werden gevraagd en kentekens werden genoteerd. Deze controle posten kosten elke keer een hoop tijd, maar waren wel bijzonder. De militairen, de één in militaire kleding en de ander in een trainingspak, waren super vriendelijk. Helaas mochten we bij de derde post niet doorrijden. We zaten inmiddels te dicht bij de Algerijnse grens. Omdat er spanningen tussen Marokko en Algerije waren mochten we niet verder rijden.

We moesten dus een andere track zoeken en gaan volgen. Nadat we een andere track hadden gevonden, dachten we eerst maar even te gaan lunchen. Maar zodra we stil stonden kwam er al een cabrio van het leger aan, die ons vriendelijk verzocht weg te gaan. Ze reden ons zelfs voor om ons naar de juiste track te brengen. De lunch moest dus overgeslagen worden.

Tata

We hadden die ochtend aan Hein en Ylke onze coördinaten doorgegeven, zodat ze daarheen konden komen, maar door het militaire akkefietje zaten we in plaat van nog 30 km van onze kampeer plek in één keer op een omweg via Tata van 160 km. Daarom hebben we met de sateliet telefoon Hein gebeld om door te geven dat we elkaar in Tata zouden treffen. Bijna tegelijkertijd kwamen we daar aan, dus toen was de groep compleet. Nadat iedereen weer getankt had en wat boodschapjes had gedaan konden we weer terug de woestijn in voor de volgende kampeer plek.

Tata - Akka - Assa - TanTan - Dakar Route

De dagen die volgden kwamen we steeds weer op nieuwe routes uit met de meest bizarre wegen, door steile bergen, rivierbeddingen, kloven, waarvan de laatste dag toch wel echt de spannendste was. Op sommige plekken vroegen we ons echt af of we wel door konden rijden. Op een normale weg besluit je dan om terug te rijden en een andere weg te pakken. Maar hier moet je dan alles wat je al hebt gereden opnieuw terug rijden, dat is meestal geen optie.

Na al een hele week de meest mooie, maar ook bizarre wegen te hebben gereden weet je ook beter wat de auto aankan. Daardoor schrik je niet meer zo snel van iets, dus we zijn gewoon steeds verder gegaan. Zo weten we nu dat onze auto echt alles aankan, van snelweg, stenen, zandduinen, rotsen, bergen, rivierbeddingen, kloven, strand etc. Hij slaat zich er zonder enig probleem doorheen. We hebben zelfs een heel stuk van de oude Dakar route gereden. Met deze auto durven we nu alles aan.

We hebben op de mooiste parkeerplekken gestaan die je je maar kunt bedenken. In de woestijn, onder de bomen, in een droge rivierbedding, in de zandduinen, aan zee, aan een stuwmeer, plekken die we nooit hadden gevonden als we ons alleen aan boekjes of bestaande routes zouden hebben gehouden. Helaas kwam er een einde aan de woestijn en kwamen we uiteindelijk weer in de bewoonde wereld uit.

09/03/2016 - 11/03/2016

Plage Blanche

Na acht dagen in de woestijn kwamen we op 9 maart weer bij de kust aan, Plage Blanche. Het was al vrij laat, dus we wilden graag een kampeerplek vinden, maar bij de kust aangekomen bleek dat vrijwel onmogelijk. We konden namelijk niet bij het strand komen, omdat we een paar meter hoger reden. Het waaide enorm en de ondergrond was keihard waar we op reden, dit was niet de meest ideale plek om de tenten op te zetten. We moesten dan ook gewoon doorrijden in de hoop dat we wat tegen zouden komen.

Na kilometers over de onbeschutte en harde grond te hebben gereden kwamen we een zijweggetje tegen. Deze liep naar een hoge zandduin met daarachter de zee! We konden met de auto zo het strand oprijden en aan het water parkeren. Achter een hoge duin hebben we ons kamp opgezet. Fijn in de luwte van de zandduin stonden we wederom in een prachtige omgeving om te slapen. De volgende ochtend merkten we wel meteen dat we aan het water stonden, want alles was kletsnat, de tenten, beddengoed, kleding, auto echt alles.

Tiznit

Onze volgende stop was bij Tiznit. In de buurt van Tiznit lag een stuwmeer, dus we hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om daar de laatste avond wild te kamperen. Dit was zo gezegd en ook zo gedaan. Voordat we bij het stuwmeer aankwamen reden we eerst door Tiznit. Dit is een stadje welke bekend staat om de medina/souk. De wat ouderen onder ons wilden daar graag even rondneuzen, dus zijn we daar opgesplitst. Chris & Sacha, Michel & Duncan en Hoite & ik reden alvast door om een plekje te zoeken aan het water. Later zouden we dan de GPS coördinaten doorsturen, zodat de rest ons kon vinden.

Aangekomen bij het stuwmeer moesten we door een bosje rijden om bij het water aan te kunnen komen. De zon scheen nog heerlijk, dus eindelijk konden we een beetje rustig genieten. Tot nu toe was het elke dag rijden, rijden en nog eens rijden en nog net voor het donker een plekje zoeken. Om vervolgens snel te koken, kampvuur maken, eten en slapen om de volgende ochtend weer vroeg te vertrekken. Nu konden we lekker rustig gaan zitten en wat voor onszelf doen. De boel een beetje schoonmaken, het water inspringen om te wassen, hapjes eten en gezellig kletsen.

Splitsing van de groep

Helaas zoals het vaak gaat in een groep met onbekenden, waren er in deze groep ook wat irritaties ontstaan. Vandaar dat een deel van de groep de volgende ochtend al vroeg vertrok richting Essaouira. Wij wilden samen met Chris & Sacha en Michel & Duncan nog even van deze prachtige plek aan het water genieten, dus wij bleven nog een paar uur voor een relaxte ochtend. Aan het einde van de ochtend reden wij ook richting Essaouira.

In Essaouira hadden we voor de reis al een Riad hadden geboekt. Via de kustroute kwamen we aan het einde van de middag aan in het toeristische plaatsje. In het Riad waren de mooie kamers al bezet door de anderen, dus voor Hoite en mij bleef de kinderkamer over. De badkamer moesten we delen met Chris & Sacha. Maar we waren allang blij dat we na acht dagen zonder douche nu weer konden douchen. Dat deden we dan ook maar meteen. 's Avonds gingen we voor de laatste keer met de hele groep uit eten in het centrum van Essaouira. De volgende dag zou de hele groep behalve wij en Michel & Duncan door rijden naar Asilah, omdat ze de volgende dag de ferry moesten pakken.

11/03/2016 - 14/03/2016

El Jadida

De volgende ochtend namen we afscheid van de groep en gingen wij met zijn vieren nog even het stadje in. We liepen door de medina, in de haven en pakten nog even een terrasje op het plein. Uiteindelijk stapten wij ook in de auto en reden via de kustroute ook naar het noorden. De rest moest via de snelweg, omdat ze op één dag veel kilometers af moesten leggen, maar wij hadden alle tijd. Tegen de avond kwamen we in El Jadida aan waar we een Ibis kamer hebben geboekt. In de buurt van het hotel was een steakhouse waar we ons tegoed hebben gedaan aan pizza en T-Bone steaks.

Asilah

De volgende dag zijn we weer doorgereden en stopten we in Asilah waar we hetzelfde hotel hadden geboekt als de rest van de groep de dag ervoor. Het was een heel leuk klein hotel met een eigen restaurant en hammam. De hele reis had ik me al verheugd op een heerlijke hammam, maar het was er tot dan toe nog niet van gekomen, door gebrek aan tijd of omdat het er gewoon niet was. Dus Hoite en ik hebben meteen maar een afspraak gemaakt voor de hammam en wat was dat heerlijk. We werden eerst helemaal gescrubd en daarna kregen we nog een lekkere massage. Voor het avondeten bleven we gewoon in het hotel en daar hebben we heerlijk in het restaurant gegeten. Het was alweer onze laatste avond in Marokko.

De volgende ochtend hebben we in het centrum onze laatste dirhams opgemaakt in een winkeltje en op een terras. Daarna moesten ook wij doorrijden naar Tanger om de ferry van 14:00 uur te halen.

Tarifa

In de haven van Tanger werden onze auto's gecontroleerd door een scan waar we in moesten rijden. Dat was nog wel even spannend, want Michel had een skelet van een kameel in zijn auto liggen en dat mag niet meegenomen worden. Verder verliep alles voorspoedig dus even later kwamen we weer in Spanje aan en reden we naar de camping in Tarifa waar we op de heenweg ook overnacht hadden. Het was een raar idee dat de rest diezelfde ochtend nog op die plek hadden gestaan en dat we twee weken ervoor nog een hele mooie reis voor de boeg hadden.

In het restaurant van de camping hebben we weer heerlijk gegeten en de volgende ochtend nog met zijn vieren ontbeten. Maar toen was het helaas tijd om ook van Michel & Duncan afscheid te nemen. Dat was raar en hele erg jammer. We hadden een enorm leuke tijd gehad met de groep maar vooral met vader Michel en zoon Duncan. Wat hebben we met ze gelachen, dat gaan we ontzettend missen. We hebben zelfs een traantje gelaten, dat onze fantastische reis in Marokko nu echt voorbij was.

Michel & Duncan hadden nog 2500 km voor de boeg naar huis en wij wilden die dag naar El Portus rijden om de ouders van Hoite te verrassen. Die stonden nog steeds daar op de camping.

Verrassing in El Portus

Het was een enorme verrassing voor de ouders van Hoite. Van de heenweg wisten we waar ze de caravan hadden staan, dus we zijn de camping opgereden en hebben naast de caravan geparkeerd. Het was al donker dus zijn ouders konden niet zien dat wij het waren. Ze kwamen poolshoogte nemen, omdat ze het raar vonden dat er een vreemde auto tegen hun caravan aan kwam staan en toen zagen ze dat wij het waren. We hebben even bijgekletst en alles over de reis verteld. Daarna brak onze laatste nacht in de tent aan. Het weer was nog net zo slecht als op de heenweg, dus we kozen er de volgende dag voor om helemaal door te rijden naar huis.

Wat was dit een unieke ervaring, eentje die we nooit meer gaan vergeten...op naar het volgende avontuur!

https://www.facebook.com/roadtrip2adventure/

https://www.instagram.com/roadtrip2adventure/