Weer terug naar Marokko

Spanje & Marokko

04/03/2018 - 19/03/2018

http://www.roadtrip2adventure.com/fotos/2018-marokko-fotos/

1 maart 2018

Afgelopen winter was het de bedoeling om met onze Landcruiser Bill door Zuidelijk, Oost en Noord-Afrika terug te reizen naar huis. Echter door familie omstandigheden moesten we eerder terug naar huis. Daardoor hebben we een groot deel van die winter in Nederland doorgebracht. Omdat we wisten dat we voorlopig niet meer lang weg konden hebben we ook onze Landcruiser Bill weer vanuit Kaapstad terug verscheept naar Europa. Nu de winter bijna voorbij was en de zomer weer voor de deur stond wilden we nog even weer terug naar Marokko.

Nog even wat Afrikaanse lucht opsnuiven en Bill nog wat beweging geven. We hadden geen plannen gemaakt, gewoon vertrekken en we zouden het wel zien. Het was slecht weer in Zuid-Spanje. Het enige wat we wisten was dat we snel door zouden rijden naar het zuiden van Marokko in de hoop dat na regen daar zonneschijn zou komen.

04.03.2018 – 09.03.2018

Roquetas de Mar

Op zondag 4 maart reden we thuis weg. We hadden nog wel even getwijfeld of we wel moesten gaan, omdat ze voor heel Spanje en Noord-Marokko slecht weer hadden voorspeld. Maar omdat het weer altijd onvoorspelbaar is, zeker op de langere termijn zijn we toch gegaan. In het noorden van Spanje was het weer nog wel ok, maar hoe verder we naar het zuiden reden hoe harder het begon te regenen. We hadden in Roquetas de Mar een appartementje geboekt, omdat we het zo koud en slecht weer was, dat we kamperen niet zagen zitten. Roquetas de Mar ligt op tien uur rijden van Lloret en op nog vier uur rijden tot aan Algeciras. In Algeciras zouden we de ferry naar Ceuta pakken.

Algeciras ferry overtocht

Op maandag vertrokken we al om 7u, omdat we nog bijna vier uur moesten rijden naar de ferry haven. We hadden de ferry van 13:30u geboekt en moesten dus om 12:00 uur al in de haven zijn. Gelukkig waren we op tijd vertrokken zou vertrekken. Gelukkig hadden we wat speling qua tijd, want bij Malaga en Marbella kwamen we in de file te staan. In Algeciras ging alles super snel. De kaartjes hadden we vooraf online geboekt en konden we bij de haven ophalen en betalen, dit kon ook gelijk voor de terugreis. Voor de terugreis hadden we tickets met een open datum, zodat we later konden beslissen wanneer we terug zouden gaan.

We waren als eerste in de haven en stonden dus ook vooraan in de rij met de auto. Dat is altijd fijn, want er zijn altijd mensen die bij aankomst blijven zitten, waardoor hun auto blijft staan en je er dus niet af kan. Nu zouden we als eerste de ferry ook weer af kunnen rijden. Dit keer gingen er maar weinig auto’s mee en ook op de boot zelf was het alles behalve druk. Door het slechte weer was de zee ook erg ruw. Er werden spuugzakjes uitgedeeld, want veel mensen werden zeeziek.

Aankomst in Ceuta

Bij aankomst in Ceuta ging alles erg snel. We waren zo de boot af en de haven uit. We waren wel benieuwd naar Ceuta, een Spaanse enclave in Marokko. Hoe zou dat zijn? Ceuta zag er hetzelfde uit als Spanje alleen met veel inwonende Marokkanen. We vonden het een leuk stadje om op vakantie te gaan. Het had een lange boulevard met palmbomen en een mooi strand. Hoe dichter we bij de grens kwamen van Marokko hoe meer het op Marokko ging lijken. De huizen werden armoediger, er liepen nog meer Marokkanen, het werd chaotischer en vrouwen zonder hoofddoek kwamen we niet meer tegen.

Bij de grens stond niet een hele lange rij, maar de rij stond wel stil. We vroegen ons af hoe dat kwam. Achteraf begrijpen we het wel. Bij de grens van Spanje gebeurde er weinig, de paspoorten werden niet eens gecontroleerd. Maar Marokko in was één grote chaos. Er waren vier rijen met auto’s en maar twee bemande hokjes. Tussen alle auto’s door liepen zo’n 50 fixers, mannetjes die de toeristen proberen te helpen met de douane papieren in ruil voor geld. Deze fixers kwamen in groepjes om je auto heen staan en riepen dat zij je kwamen helpen. Ze probeerden allerlei aanwijzingen te geven en als je niet reageerde tikten ze op je raam of trokken ze aan je arm als dat mogelijk was.

Grensovergang naar Marokko

Wij proberen ze eigenlijk altijd te negeren, ze staan immers bij alle grenzen in Afrika. Omdat als je met de één mee gaat krijgen de anderen vaak ruzie onderling en we kunnen het ook prima zelf. Ik ben dan ook de auto uitgestapt met onze paspoorten en op zoek gegaan naar iemand die onze paspoorten kon stempelen. Terwijl Hoite in de auto wachtte zag hij allemaal autobanden over het hek verdwijnen en tassen vol met spullen. Deze werden over de muur/het hek gegooid van Spanje Marokko in.

Nadat de paspoorten waren gestempeld moest ik nog een papier hebben voor de auto. Deze was ook nog redelijk snel gevonden. Tijdens het wachten heb ik dit papier ingevuld en toen we dan eindelijk aan de beurt waren bij de controle werd ons gezegd dat we nog een stempel op het autopapier nodig hadden. Weer moest ik de auto uit en de hokjes af. De enige persoon die het papier kon stempelen was even eten, dus daar moest ik een tijdje op wachten. Ondertussen hou je dan de wachtende rij auto's op, want de auto’s achter je kunnen niet verder rijden.

Toen eindelijk alle papieren in orde waren moesten we de auto aan de kant zetten voor een check. De auto moest open en er werd gevraagd wat de daktent was. Toen Hoite uitlegde dat we daarin sliepen keek de man heel raar en mochten we gaan rijden, hij begreep er niks van. Na drie uur wachten konden we eindelijk Marokko in. Bijna elke grensovergang gaat gepaard met veel wachten, hier het je altijd rekening mee houden. De logica van dit wachten ontbreekt vaak, maar het hoort bij het reizen, dus we lachen er altijd maar om.

Tetuan

Het eerste wat we moesten doen was geld pinnen, want met euro’s kom je in Marokko niet ver. We hebben er zes geprobeerd en uit twee kwam geld. Elke keer kleine bedragen, maar we hadden in ieder geval iets voor de eerste dagen. Gelukkig hadden we in de auto toen we nog in Spanje reden al een hotel geboekt voor die nacht, want het was door het oponthoud aan de grens wat later geworden. We sliepen in een hotel in Tetuan. Een prachtig hotel net drie jaar oud, zo mooi hadden we niet verwacht. Alles was top, behalve het keiharde bed, maar ach we waren moe genoeg om gewoon te slapen. Omdat het Hoites verjaardag was en we de hele dag in de auto hadden gezeten, gingen we nog snel even uit eten. Het was heerlijk en voor erg weinig geld.

Bou Fekrane

De volgende ochtend regende het nog steeds. We wilden dan ook z.s.m. naar de andere kant van de bergen, want daarachter scheen de zon. De hele dag reden we door het prachtige Rif gebergte. ’s Avonds kwamen we aan in Bou Fekrane (Boufakrane), net voorbij Meknés. Hier hadden we ook vooraf een kamer geboekt en dit keer in een huis. Toen we aankwamen rijden bleek het een bizar groot en mooi huis te zijn, een echte Marokkaanse Mansion. We kregen een hele rondleiding, de beheerder wilde ons overal op de foto zetten. Zo trots was hij op zijn lokatie en daarna mochten we zelf de mooiste kamer uitkiezen. Dat hebben we dan ook gedaan.

Omdat er geen restaurant bij de accommodatie zat en we niet in de regen konden koken zijn we in het dorpje gaan kijken of er iets te eten viel. En zo kwamen we bij een straatkraampje terecht en hebben we een echte Marokkaanse tajine gegeten, een Marokkaans stoofpotje. Je moet er niet teveel over nadenken, want het vlees wat je voorgeschoteld krijgt hangt gewoon buiten te wachten tot er weer een stukje afgesneden wordt. De volgende ochtend in het huis kregen we een mooi opgemaakt Marokkaans ontbijt. Over de gastvrijheid van de Marokkanen kunnen we tot nu toe echt niet klagen.

Marokkaans beltegoed

Na het ontbijt vertrokken we weer. Het regende het nog steeds en gedurende de dag werd het steeds kouder. Dit kwam met name omdat we tot 2.400m stegen en we reden op een gegeven moment zelfs in de sneeuw. We reden door een bekend Marokkaans skigebied, Ifrane. In één van de bergdorpjes zijn we gestopt om wat beltegoed te halen. Beltegoed hadden we de eerste dag al gehaald bij een tankstation. Maar toen hadden we vouchers van vijf Dirham per stuk gekregen. Daar was toen niet bij verteld dat hoe kleiner het voucher is qua Dirham hoe korter je ermee kan doen.

Een voucher van 5 Dirham (0,46€) geeft je 500MB, maar is maar 24 uur geldig. Een voucher van 10 Dirham (0,92€) geeft je 1GB en is 3 dagen geldig. Toen we de auto uitstapten om nieuwe vouchers te kopen werd Hoite een beetje uitgelachen vanwege zijn korte broek en slippers, het was dan ook maar 7 graden.

Er Rachida

Na het bergdorpje waar we gestopt waren reden we langzaam weer naar beneden. En toen werd het eindelijk steeds warmer tot zelfs 23 graden aan het einde van de dag. Bij een camping in Er Rachida stopten we voor de nacht. We moesten wel weer even wennen, de campings in Marokko hebben niet dezelfde faciliteiten als die we gewend zijn uit zuidelijk Afrika. Maar het zag er verder allemaal prima uit. We vonden het erg leuk dat we eindelijk weer konden kamperen. Bij het openklappen van de tent bleek al snel dat door al die dagen in de stromende regen de tent niet helemaal droog was gebleven. Dus als vanouds moesten we onze matras en beddengoed eruit halen om alles te laten drogen en gelukkig hadden we nog wat zon, dus het was weer snel droog.

08.03.18 - 13.03.18

Camping Tissirt

Voor de volgende dag hadden we niet zo’n lange rit gepland, want we waren nu eindelijk aangekomen bij mooi weer, dus het gas kon er af. We reden naar een camping net na Er Rachida, camping Tissirt. Deze camping stond midden tussen de palmbomen. De camping lag tussen de bergen aan een rivier. Van de rivier was niet veel te zien, maar doordat de grond hier nat is groeit er een hoop groen zoals gras, maar vooral palmbomen. We stonden dan ook lekker beschut. De camping had prima faciliteiten, goede WIFI maar geen telefoonbereik. Hier hielden we het een paar dagen uit.

We zijn het dorpje ingelopen waar maar een paar huisjes en winkeltjes waren. Voor onze stroomvoorziening hadden we nog een stekker nodig, omdat de stekker uit Zuidelijk Afrika hier niet paste. Dus we konden de auto niet aansluiten op de stroom en waren afhankelijk van onze zonnepanelen omdat we dus een paar dagen niet reden. De winkel zou om 16:00u open gaan, maar de eigenaar kwam net na vijven aanrijden. Toen hij zijn winkeltje opengooide zag je 5m2 met allemaal rommel en wonderbaarlijk ook precies de stekker die we nodig hadden.

Marokkaanse bakker

We hadden ook brood nodig, dat konden we bij de overbuurman kopen. Die had een loketje van nog geen meter breed en aan de buitenkant was niks van brood te zien. De mensen waren overal weer ontzettend vriendelijk en vroegen steeds waar we vandaan kwamen. Zodra we zeiden dat we uit Nederland kwamen, dan wordt er of AMSTERDAM geroepen of alle bekende Nederlandse voetballers worden opgenoemd van Van Basten tot en met Koeman.

In het dorp was alleen Marokkaans brood te koop was, platte ronde broden. Deze kochten we bij gebrek aan beter. Ze smaakten niet slecht maar het leek niet op brood. We hadden tijd genoeg, dus Hoite heeft het gewaagd om ons eerste eigen brood te bakken in ons oventje. Tot dat moment hadden we de oven alleen voor lasagne en pizza gebruikt. Hoite heeft zijn uiterste best gedaan en het brood was heerlijk.

Zandstorm onderweg

We hadden nog wel langer op camping Tissirt willen blijven, maar er was een zandstorm voorspeld in de woestijn. Met een auto en tent wil je niet in een zandstorm terecht komen, want je kunt dan gewoonweg de auto niet uit. Daarnaast was het in de woestijn ook erg warm, dus we wilden niet met 30 graden in de auto vast komen te zitten. We hoopten door nu te vetrekken de zandstorm net voor te zijn. Van Er Rachidia reden we naar Merzouga.

Merzouga is een erg toeristisch dorp aan de zandduinen. In Merzouga komen veel toeristen, die de zandduinen in gaan per kameel, 4x4, buggy of snowboard. Onderweg naar Merzouga kwamen we weer door leuke Marokkaanse dorpjes en wat dan onder andere opvalt is dat er veel theehuizen zijn. Wat nog opvallender is, is dat in die theehuizen alleen maar mannen zitten. Je ziet er geen enkele vrouw. Ook in de restaurants zie je alleen maar mannen. Nederland staat bekend om de vele fietsers, maar ook in Marokko zie je overal mensen en vooral jongeren op de fiets. Echter hebben ze in Marokko geen fietspaden, dus de fietsers rijden overal.

Toeristisch Merzouga

Toen we in Merzouga aankwamen merkten we al meteen dat hier veel meer toeristen komen. Zodra de inwoners een buitenlandse auto zien komt het hele dorp op je afgerend, omdat ze iets willen verkopen. Excursies, doeken, souvenirs, eten noem maar op, ze verkopen van alles. Sommigen springen ook voor je auto om gezien te worden. In Merzouga zijn ontzettend veel campings te vinden. Het is daarom ook een uitdaging om een goede te kiezen. Als er geen keus is, dan is er geen keus en moet je het doen met wat er is. Dus we gingen af online reviews en namen we een kijkje op een aantal campings.

In Merzouga stonden de campings vol met campers en met name uit Frankrijk. We probeerden om op elke camping waar we gingen staan om een plekje te vinden zo ver mogelijk weg van de campers. Deze waren vaak luidruchtig en de Fransen maken over het algemeen alleen een praatje met Fransen. Voor de slaapplaats in Merzouga reden we een verlaten stukje op en daar bleek een kleine camping te zijn. Precies aan de duinen, dus met een prachtig uitzicht. Bij het inchecken zagen we ook nog dat er een prachtig zwembad bij zat. We hebben genoten van het mooie plekje, maar hebben de volgende dag toch besloten om een andere camping te zoeken.

Campings Marokko

De reden hiervoor was dat het sanitair net als op de meeste campings in Marokko niet al te best was, maar op deze camping was alles ook nog eens heel erg vies. Wat heel typisch is, is dat de schoonmaak vrijwel altijd door mannen wordt gedaan. In de meeste landen ligt de schoonmaak vaak toch bij vrouwen. Ook heb je in Marokko op alle campings geen gescheiden mannen en vrouwen blokken. Alles is gezamenlijk, een beetje vreemd aangezien hier de mannen en vrouwen zelf weinig samen doen.

In Merzouga werden we voor het eerst om 05:10 uur gewekt door de oproep van een moskee. Dat zijn we niet gewend, dus dat was minder, helemaal als je precies tussen twee moskeeën in stond. Dan heb je dubbel herrie zo vroeg in de ochtend. Elke dag werden we een minuut later gewekt. Dus het werd tijd dat we de rust van de woestijn op gingen zoeken. Wat hadden we daar naar uitgekeken, de vorige keer hadden we hier zo van genoten.

13.03.18 - 15.03.18

Vetrek uit Merzouga

In Merzouga werden we weer net na 5 uur 's ochtends gewekt door twee moskeeën. We konden er dus vroeg uit, eindelijk de woestijn in. We hadden nog wel even willen blijven hier, maar er was een nieuwe zandstorm voorspeld. Daar wilden we opnieuw niet in terecht komen. Ons doel was om van Merzouga naar Mhamid te rijden. Er is een normale weg, maar er is ook een weg dwars door de woestijn heen. Die is alleen niet altijd begaanbaar. Daarom hebben we in Merzouga aan verschillende mensen gevraagd of de weg op dat moment begaanbaar was.

De meeste raadden ons aan om een gids mee te nemen. Maar na het zien van onze auto kon het volges de meeste ook wel zonder gids. Dus kozen we daarvoor. Hoite had de route met onze Garmin GPS en de Tracks4Africa kaart bepaald. Het is dan altijd nog maar de vraag of deze tracks nog wel up to date zijn, want deze kunnen ook ineens verdwenen of verplaatst zijn. Je volgt in de woestijn dus eigenlijk altijd de tracks die je voorgangers hebben achter gelaten.

Verdwaald in de woestijn

Al vrij snel terwijl we in de duinen reden waren we de weg kwijt. De tracks hielden gewoon in één keer op. En alles wat we om ons heen zagen was zand en duinen. Waarschijnlijk waren de tracks verdwenen door de laatste zandstorm. Via de GPS konden we wel zien welke richting we op moesten. Dus op hoop van zegen zijn we doorgereden. Hoite stapte uit en is vooruit gelopen om te kijken wat er achter de duinen lag en of dat rijdbaar was. Met zandduinen weet je namelijk nooit hoe hoog ze werkelijk zijn en water achter ligt. Dus je kunt niet zomaar blind gaan rijden.

Even later konden we weer verder rijden, achter de duinen was er ook weer een track te zien, dus gelukkig reden we weer de goede kant op. Onderweg veranderde het landschap continue en hiermee ook de ondergrond waar we op reden. We reden op allerlei soorten weg, zoals zand, stenen, keien of gravel, alles behalve asfalt. Het trilde dan ook als een malle, maar de omgeving maakte alles goed. We kwamen zelfs nog wilde dieren tegen, ezels, kamelen en geiten.

Militaire controles

Net als de vorige keer moesten we ons bij meerdere militaire posten melden. Daar vroegen ze al onze persoonlijke gegevens en alle autogegevens. Hiermee controleren zij wie er zich in de woestijn bevind. Omdat we dit van te voren wisten hadden we thuis fiches gemaakt. Op deze fiches staan alle gegevens, deze konden we afgeven. Heb je geen fiches bij je, dan kan het zo een half uur duren voordat ze alles genoteerd hebben. Omdat we de taal niet spreken, is dat erg onhandig. Wanneer je een fiche afgeeft, kun je vrij snel doorrijden. Bij de volgende post vinken ze je dan weer af, dat je er voorbij bent.

Mhamid

Na tien uur en 262km gereden te hebben reden we aan het einde van de dag Mhamid binnen. In Mhamid begon de vorige keer onze woestijnrit. We zagen dat er de afgelopen 2 jaar veel opgeknapt was. Het was ook duidelijk dat hier steeds meer toeristen komen. De vorige keer zaten we in een luxe hotel, dit keer gingen we naar de camping naast datzelfde hotel. We zijn nog even naar het hotel toe gegaan om gedag te zeggen. Ze waren de vorige keer zo vriendelijk geweest en ze herkenden ons nog.

Woestijnrit vanaf Mhamid

De volgende ochtend begonnen we aan onze woestijnreis van Mhamid naar Foum Zuid. Een rit van 170km door de woestijn. Ergens in de woestijn zouden we overnachten. Wederom genoten we van het rijden in de woestijn, van het mooie landschap, de rust, de uitgestrektheid en de bizarre tracks.

Op een gegeven moment hoorden we iets piepen en na goed te luisteren hoorden we dat het de remmen waren. Toen we dat gingen checken bleek dat de remblokken van het rechtervoorwiel tegen de remschijf aanliepen. Waardoor dat kwam wisten we niet. We hadden op dat moment twee opties. Ofwel we konden gewoon doorrijden en hopen dat we Foum Zguid, een dorpje 80km verderop, zouden halen. Ofwel we konden met de satelliettelefoon een garage proberen te bellen. Omdat we ver in de woestijn waren leek ons optie 1 beter, dus we reden voorzichtig door en probeerden zo min mogelijk te remmen.

Autopech

Niet snel daarna merkten we dat de remdruk volledig weg viel, met andere woorden, we konden niet meer remmen. Nu is dat in de woestijn niet zo erg, omdat je daar geen ander verkeer hebt en gelukkig op dat stuk ook geen afgronden of iets dergelijks. We bleven dus gewoon nog steeds rustig verder rijden. Nog iets verder remde de auto in één keer vanzelf af en toen bleek dat onze automatische versnelling niet meer werkte, kregen we het wel even benauwd.

En nu? Daar stonden we midden in de woestijn met in de verre omgeving niks bewoonbaars en zonder remmen en versnelling. We stonden op nog 25km rijden naar Foum Zguid en stoppen was eigenlijk geen optie. Een auto maken in de woestijn is best lastig, helemaal als je niet weet wat er kapot is. Het zou ook dagen gaan duren voordat er hulp in de woestijn zou komen. Nu hadden we wel altijd genoeg eten en water bij ons. En we hadden natuurlijk onderdak bij ons, maar toch was het verre van een ideale situatie.

Op een gegeven moment probeerde Hoite de versnelling in de lage giering te zetten en dat lukte. Die werkte nog wel, dus we konden weer rijden. Wel moesten we nu nog langzamer rijden, want op de lage giering kun je niet harder dan 15km per uur rijden.

Laatste controle post

De laatste 25 kilometers leken uren te duren, dit omdat we niet wisten of we het zouden gaan halen. Vlak voordat we de woestijn uitreden moesten we nog langs een militaire controle post. We reden er langzaam op af, maar het laatste stukje liep iets naar beneden. Doordat we niet konden remmen reed Hoite zachtjes tegen de slagboom aan. De militair reageerde geïrriteerd, want dat is respectloos. We probeerden uit te leggen, dat we niet konden remmen, maar ons Frans was niet goed genoeg.

De militair bleef maar van alles in het Frans en Arabisch tegen ons zeggen en omdat we nergens antwoord op konden geven mochten we gelukkig toch door rijden. Niet lang daarna reden we eindelijk het asfalt op en Foum Zguid binnen, dat was maar goed ook, want onze Bill ging steeds moeilijker rijden. Aan de hoofdstraat zat een hele kleine garage, die je in Europa geen garage zou hebben genoemd. Precies op tijd, want het voorwiel begon los te raken.

Ali's garage in Foum Zguid

Ali van de garage sprak alleen Arabisch en Frans, dus met handen en voeten hebben we geprobeerd uit te leggen wat er aan de hand was. Ali keek er met een schuin oog naar en wist meteen wat er kapot was en hoe hij dit kon repareren. We hebben onze hulplijn Michel in Nederland nog ingeschakeld via de satelliettelefoon en ook Michel dacht dat dit de beste en eigenlijk enigste optie was. De andere optie lag namelijk op tien uur rijden van Foum Zuid vandaag en dat gingen we in deze staat echt niet halen.

Na Michel hebben we Alex in Lloret even gebeld, want Alex spreekt vloeiend Frans. Misschien dat hij nog meer info kon achterhalen van Ali, maar de verbinding was erg slecht. Ali was er heilig van overtuigt dat hij alles kon maken, dus we hebben dan ook maar tegen Ali gezegd, ga je gang maar. De garage van Ali bestond uit een mini lokaaltje met 1 werkbank die vol stond met blikken en een beetje gereedschap onder de olie. Ook de vloer lag onder de olie. De brug was de stoep, dus we duwen onze Bill met één kant op de stoep. Zo kon Ali bij de wielen.

Reparatie van Bill

De reparatie moest provisorisch gebeuren, omdat Ali niet de juiste onderdelen had. Dus met wat slijp en laswerk en moest alles gemaakt worden. We twijfelde of Ali wel wist waar hij mee bezig was, want de remmen en de versnelling werkte niet. En Ali was bij de wielen aan het lassen. We hadden niet veel hoop dat het ook daadwerkelijk ging lukken. Wat kan zo'n kleine garage, zonder bok of brug en zonder het juiste materiaal, nou doen aan een auto met een wiel die scheef staat, remmen die het niet meer doen en een versnellingsbak die niet meer werkt? En daarnaast als je de werkplaats zag, dan ging je geloof nog verder naar beneden.

Maar ze zeggen altijd dat ze in Afrika alles fixen, en dat bewees ook Ali maar weer eens. Na ruim 3 uur sleutelen, lassen en slijpen reed Bill weer alsof er niks aan de hand was. Blijkbaar staan de wiellager, de remmen en de versnellingsbak zodanig met elkaar in verbinding, dat als de wiellager losraakt, de rest er ook mee stopt. Dat wist Ali en wij nu ook.

We gingen er ook vanuit dat we hier in Spanje nog wel een prijskaartje voor moesten gaan betalen, maar we konden in ieder geval weer rijden. Helaas beseften we ons ook dat dit het einde van onze reis was. Met een gelast voorwiel doorrijden op die slechte wegen leek ons niet heel verstandig. We hadden nu al mazzel gehad dat we het gehaald hadden. Op naar huis dus in een langzaam tempo. Het stuk wat we nu moesten overslaan bleef op ons lijstje staan voor een volgende keer. Want terug naar Marokko gaan we zeker.

15.03.18 - 17.03.18

Marrakech

Die nacht overnachtte we op een mooie camping in Foum Zuid waar we werden getrakteerd op een prachtige zonsondergang. De volgende ochtend vertrokken we uit Foum Zguid. Weg van de woestijn en richting de bewoonde wereld. Onze bestemming was Marrakech. De rit door het binnenland was prachtig. We reden door een deel van het Atlas gebergte, waar we zelfs nog even sneeuw tegen kwamen. Zodra we de Atlas over waren daalden de temperaturen drastisch en begon het te regenen. En bij aankomst in Marrakech kwam de regen met bakken uit de lucht.

Vanwege de combi van veel regen en kou besloten we om een hotel te zoeken. Dat bleek nog best lastig te zijn, dus zijn we naar het Ibis Palmeray gereden waar we de vorige keer ook hadden overnacht.

Smir

Voor 17 maart hadden we online de ferry terug geboekt van Ceuta naar Algeciras. Omdat de grensovergang op de heenweg zoveel tijd in beslag had genomen wilden we er ruim op tijd zijn, omdat we dit keer de boot niet konden missen. De nacht ervoor sliepen we dan ook vlak voor de grensovergang in Smir. Smir is een heel erg toeristisch en stijlvol dorp. Maar op het moment dat wij er waren nog volledig uitgestorven, omdat het toeristenseizoen nog niet begonnen was. We hadden een appartement geboekt in een vrij nieuw complex en ook het appartement was nog erg nieuw.

Grensovergang Marokko - Spanje

De volgende dag stonden we ruim op tijd bij de grensovergang. Dit keer was het niet zo'n grote chaos als Marokko in. We konden gewoon in de auto blijven zitten en hoefden niet eerst alle papieren te regelen. Toch duurde het nog steeds ruim anderhalf uur, ondanks dat er niet heel veel auto's in de rij stonden: Het ging allemaal lekker op het Afrikaans tempo. Spanje in was geen enkel probleem, dus we stonden ruim voor tijd bij de ingang van de ferry.

Ferry geannuleerd

Na een kwartier wachten kwam er een vrouw van FRS ferry's om ons te melden dat vanwege het slechte weer de ferry's van die dag geannuleerd waren. Wel zei ze dat de andere ferry maatschappijen nog wel voeren. Dit kwam omdat die met grotere schepen varen, welke beter tegen een ruwe zee kunnen. We moesten dus naar het havenkantoor om daar te kijken of we het geld van de FRS ferry terug konden krijgen. En om te kijken of er nog plek was op één van de andere ferry's van die dag. Gelukkig hadden we mazzel en kregen we het geld meteen terug. Bij de buren van Balneario was nog plek op de eerstvolgende ferry vrij, dus kon ik ook twee nieuwe tickets kopen. Deze nieuwe tickets kostte ook nog 12€ minder en de ferry vertrok een half uur eerder. Dus gelukkig kwam het allemaal goed.

Ferry naar Spanje

Toen we in de rij stonden te wachten voor de ferry, zagen we een jonge Marokkaan onder een camper kruipen. Hij probeerde zo illegaal de oversteek te maken. Echter werd er volop getoeterd waardoor hij maakte dat ie weg kwam. De overtocht zelf duurde een half uur en we merkten wel dat de zee ruw was. We mochten ook niet buiten op het dek staan, maar we zaten op een grote boot, dus we merkten er weinig van. En toen waren we weer op het Spaanse vaste land. Ook hier regende het weer, dus er zat niks anders op dan zo snel mogelijk richting huis te rijden.

Ondanks dat we onze reis hebben moeten inkorten en ondanks het slechte weer op zowel de heen als terug weg, kijken we terug op een mooi avontuur welke we voor geen goud hadden willen missen. Marokko schrappen we daarom ook zeker nog niet van ons lijstje. We hopen er snel weer heen te kunnen.

https://www.facebook.com/Roadtrip2adventure

https://www.instagram.com/roadtrip2adventure/