Landcruiser Zuidelijk Afrika deel 2

Zuid-Afrika Namibië Botswana Zambia

13/10/2017 - 11//11/2017

http://www.roadtrip2adventure.com/fotos/2017-2018-southern-eastern-africa-fotos-2/

Terug naar Afrika!

Onze Landcruiser, Bill, stond inmiddels al ruim een half jaar op ons te wachten in een garage box in Kaapstad. Het was dan ook hoog tijd voor ons Landcruiser Zuidelijk Afrika deel 2 avontuur. We hadden geen eindtijd voor deze reis, als we maar met de zomer weer terug zouden zijn. Concrete plannen hadden we niet, maar de bedoeling was om snel omhoog te rijden naar Zambia, zodat we daar de reis die we vorig jaar tijdelijk hadden onderbroken voort konden zetten richting Europa via Oost-Afrika.

13.10.17 - 21.10.17

Qatar Airways

We vlogen voor het eerst met Qatar Airways en dat beviel goed. De vlucht vertrok op tijd en na 6,5 uur vliegen kwamen we aan in Doha. Daar moesten we rennen om de aansluiting te halen. De luchthaven van Doha vonden we mooier dan die van Dubai. Echter vonden wij de organisatie en de uitstraling van Emirates wel beter dan die van Qatar Airways. Van Doha vlogen we naar Kaapstad en ook dat ging allemaal goed. Voor het eerst vlogen we in een splinternieuwe Dreamliner. De binnenkomst in het vliegtuig is prachtig. Je ziet meteen dat het een hypermodern toestel is. Voor de ramen zitten geen luikjes meer, maar deze worden geblindeerd door op een knopje te drukken. Ook is de luchtdruk beter geregeld, dus je hebt veel minder last van de droge lucht.

Aankomst Kaapstad

Bij aankomst in Kaapstad konden we al snel onze bagage ophalen en ook de taxi was snel gevonden. Om 12 uur kwamen we aan bij de storage waar onze Bill geparkeerd stond. Bij opening van de deur waren we erg blij dat Bill er nog precies zo bij stond als hoe we hem in maart hadden achter gelaten. En wonderbaarlijk startte hij ook nog meteen nadat Hoite de accu's weer had aangesloten. We zijn 3 uur bezig geweest met alles inruimen en de tent erop te zetten. Toen konden we gaan rijden. Het was heerlijk om weer terug te zijn.

Het was erg winderig en koud, maar in de auto was het lekker warm. We hadden onze vaste Airbnb in Houtbay geboekt. Onderweg daarheen roken en zagen we de enorme bosbrand die de week ervoor heel veel bos verbrand had. Ze kampten in de Western Cape met een enorme schaarste aan water, dus alles was kurkdroog. Toen we aankwamen bij ons appartement voelde het als thuiskomen.

Ons vertrouwde uitzicht op de bergen werd helaas overheerst door de brand die nog steeds woedde, wat een zonde. Vanwege de harde wind konden de blus helikopters niet bij het vuur komen. Gelukkig begon het die nacht enorm te regenen. Daar waren alle Zuid-Afrikanen erg blij om, dit was precies wat ze nodig hadden om de branden te doven en de dammen misschien een heel klein beetje te vullen. De zomer begon langzaam weer, dus het vooruitzicht op meer regen was er niet echt.

Houtbay Harbour Market

Op zondag hadden we in de middag met Robert en zijn moeder Alice afgesproken. Zij waren toevallig ook een week in Kaapstad voor de 70ste verjaardag van Alice. We hebben heerlijk geluncht op de Houtbay Harbour Market, onze favoriete plaats in Kaapstad en Houtbay. Het is een grote indoor foodmarkt met live muziek, die elke vrijdag en zaterdag avond en zondagmiddag geopend is.

Wijnboerderij Klein Constantia

Na de lunch zijn we naar Constantia gereden. Dit is een regio die bekend staat om de fantastische wijn die ze er produceren. De rest heeft een paar heerlijke wijntjes geproefd bij wijnboerderij Klein Constantia.

Llandudno Beach

Daarna zijn we naar Llandudno Beach gegaan, ons favoriete strand. Niet omdat het zo'n mooi weer was, maar omdat je daar heerlijk langs het strand kunt wandelen en tussen de rotsen door kunt lopen. Terwijl Alice en ik langs het strand liepen kletsten we gezellig, zonder dat we op de golven in de zee lette. Dat heb ik geweten, want ik werd plots verrast door een hoge golf. Waardoor ik tot mijn knieën in het koude water stond. Gelukkig konden we er allemaal ontzettend om lachen.

Voorbereiding op de reis

Op maandag moesten we al om 6 uur 's ochtends op voor meerdere afspraken bij garages om Bill voor te bereiden op het vervolg van de reis. Bill had o.a. nieuwe accu's nodig en we moesten de snorkel na laten kijken. Ook wilden we boodschappen doen en een aantal andere klusjes om de reis richting Oost-Afrika voor te bereiden. 's Avonds hebben we weer gezellig samen met Robert en Alice gegeten bij Gold Restaurant.

Het Gold restaurant is een groot restaurant waar gedurende de hele avond typisch Afrikaanse live muziek, dans en zang rond de tafel wordt gespeeld. Bij binnenkomst krijg je Afrikaanse make-up op je gezicht waarna een 14 gangen menu wordt voorgeschoteld van allerlei specifieke Afrikaanse gerechten uit heel Afrika. Het restaurant is erg toeristisch, dus we zaten in een kamer vol met Aziaten, maar dat mocht de pret niet drukken. Het eten was heerlijk, de sfeer was goed, dus we hadden een gezellige avond.

Dagje Kaapstad

De volgende dag hebben we heerlijk gebruncht bij ons favoriete lunchtentje Melissa's in het Waterfront en zijn we even in Bo Kaap bij de gekleurde huizen wezen kijken. Daarna wilden we de Tafelberg op, maar deze lag volledig verborgen in de wolken. Dus gingen we in plaats daarvan naar Signal Hill. De vorige keer dat we hier waren zijn we vaak op Signal Hill geweest om het schip waar Bill op stond in de gaten te houden. Het was vreselijk koud bovenop de berg, dus we zijn snel doorgereden naar Camps Bay waar we op een terras heerlijk in het zonnetje genoten hebben van wat oesters, mosselen en inktvis.

Om 18:00 uur hadden we met de eigenaren van onze Airbnb afgesproken, Lauren en Luke. Dit was al de 3e keer dat we in hun appartement verbleven voor langere tijd, dus het werd tijd om elkaar beter te leren kennen. Het zijn echt twee super aardige mensen en heel erg gastvrij, dus de tijd vloog om. 's Avonds hebben we fantastisch gegeten bij Fork Restaurant in Longstreet. Longstreet is de uitgaansstraat van Kaapstad voor Backpackers, waar je niet veel culinaire hoogstandjes tegenkomt. Het Fork Restaurant is een uitzondering en echt een aanrader als je in Kaapstad op vakantie bent. We hebben er verrukkelijke Afrikaanse tapas gegeten.

Muizenberg en Chapmans Peak

Op woensdag ochtend werden we wakker en scheen eindelijk de zon. Geen regen meer en gelukkig werd het ook wat warmer. Een perfecte dag om Bill in en uit te pakken en klaar te maken voor de reis. 's Avonds zijn we weer met Gijs en Alice uit eten gegaan, dit keer in Restaurant Asoka, waar ze Aziatische tapas serveren. Opnieuw was dit weer een goede keuze.

Enthousiast geworden door het mooie weer van de vorige dag wilden we de volgende ochtend weer een poging doen om de Tafelberg op te gaan. Helaas was het bewolkt en het regende zelfs een beetje. Wederom geen goede dag voor de tocht naar boven. Daarom zijn Hoite en ik een stukje gaan rijden met Bill en naar Muizenberg strand gegaan. Dit strand staat bekend om de goede surf mogelijkheden en de gekleurde huisjes op het strand. Toen we daar aankwamen scheen het zonnetje af en toe tussen de wolken door. Via Chapmans Peak zijn we weer terug gereden, een prachtige route.

's Avonds hebben we weer heerlijk gegeten bij Mama Africa met Robert en Alice, dit was hun laatste avond. Een erg toeristisch restaurant, maar het eten was goed. We kozen voor een mixed grill met krokodil, springbok, struisvogel, kudu, worst en Warthog vlees. Daarna zijn we nog even de bar in gegaan van het restaurant waar een Afrikaanse band speelde en zong.

22.10.17 - 25.10.17

Clanwilliam

Zaterdag 22 oktober was het tijd om Kaapstad te verlaten en te beginnen aan onze vervolgreis door Afrika samen met Bill. Ondanks dat we een erg leuke week hadden gehad in Kaapstad hadden we erg veel zin om verder te gaan. Dit kwam ook deels door de temperaturen. In Kaapstad was het niet al te best weer geweest en de temperatuur overdag was ca. 16 graden. Dus we snakten naar een beetje warmte en meer zon. De dag dat we vertrokken begon liet de zon zich zien in Kaapstad.

De eerste stop bracht ons naar Clanwilliam, een plaatsje in de gemeente Cederberg. Tijdens onze vorige reis met Bill oor Zuidelijk Afrika was dit 1 van de laatste stops geweest. We vonden het toen zo'n mooie plek aan het water, dat we het wel de moeite waard vonden om er nog een keer naar terug te gaan. Het plaatsje ligt op de route richting Namibië dus dat kwam mooi uit.

Water tekort

Ook hier konden we de gevolgen van de waterschaarste zien. De vorige keer was de camping gezegend met een prachtig mooi gras veld, dit keer was het gras droog en bruin. Ook zagen we het aan het meer, het water stond een stuk lager dan de vorige keer. Bij de douches hing een mededeling, dat er maar maximaal 5 minuten gedoucht mocht worden en ook waren de wasmachines weggehaald. De vorige keer waren we hier aan het einde van de reis en had ik meet veel liefde de wasmachines gebruikt.

Gelukkig waren we nu aan het begin van de reis, dus de wasmachines hadden we niet nodig. Wel was het schrijnend om overal te zien, dat er echt een enorm tekort aan water was. In Houtbaai hadden we het douchewater op moeten vangen in emmers, zodat we daarmee de wc door konden spoelen.

1e Nacht kamperen

Het was heerlijk om weer te kamperen met Bill en onze tent. Vanwege het weekend stonden er veel Zuid-Afrikanen, dus het braai (bbq) gehalte was hoog. We moesten daarom alle ramen dicht houden, omdat we anders om 6 uur 's ochtends onze tent al uitgerookt zouden worden. De Afrikanen braaien namelijk de hele dag door. Ze beginnen er 's ochtends al mee meteen nadat ze wakker zijn en doven het vuur pas als ze 's avonds naar bed gaan.

Orange River

Op zondag zijn we doorgereden naar Orange River aan de grens van Namibië. De Orange River is de langste rivier van Zuid-Afrika en loopt door Namibië, Botswana en Lesotho. De rivier is 2.200 km lang en is erg belangrijk voor de agrarische sector. De rivier is vernoemd naar het Nederlandse Koningshuis van vroeger. We vonden een mooi plekje pal aan de rivier. De weg naar de Orange River lag in een zeer droog gebied, zodra je in de buurt van de rivier komt zie je overal groen opkomen aan bomen en planten. Wat een beetje water voor de natuur kan doen.

Grensovergang Zuid-Afrika en Namibië

De volgende dag reden we de grens over van Namibië. De grens overgang duurde 1,5 uur en verliep zonder problemen. Namibië heeft 45.000 km aan wegen, waarvan maar 6.000 km verharde weg is. Dit betekend dat je vrijwel in het hele land op gravel wegen en dus in heel veel stof rijdt. Dus voordat we verder reden moesten we eerst de banden naar 2.0 bar leeg laten lopen. We waren onderweg naar de Fish River Canyon en de omgeving was droog en zanderig met weinig planten of bomen.

Fish River Canyon

Naarmate we dichter bij de canyon aankwamen, kwamen er wel wat boompjes bij. Maar het bleef droog en dor. Uiteindelijk zagen we gelukkig eindelijk een teken van leven. Er kwamen 2 springbokken, 3 struisvogels en een eekhoorn voorbij. Aangekomen bij de canyon moesten we 11€ entree betalen en toen konden we de canyon in rijden. In 2008 zijn we hier ook geweest met onze eerste overland tour. We konden het ons nog goed herinneren. In de afgelopen jaren hebben ze de faciliteiten eromheen wel erg goed opgeknapt en zijn ze veel meer op toeristen ingespeeld.

De Fish River Canyon is op de Grand Canyon in Amerika na, de langste canyon van de wereld. Deze canyon is 160 km lang, op sommige plaatsen tot 27km breed en 550m diep en is 5.900 km2. De canyon is meer dan 2 miljoen jaar geleden ontstaan. In de Fish river ligt niet het hele jaar water en is ook niet bevaarbaar, maar als er water ligt kleurt het water oranje. De canyon begint bij Seeheim en eindigt bij Ai-Ais en mondt uit in de Orange River. Het is erg indrukwekkend om te zien en te bedenken dat dit al zo lang bestaat, ver voordat er überhaupt mensen op de wereld waren. Overal waar je kijkt zie je steen.

Keetmanshoop & Mariental

De bedoeling was om bij de Canyon te gaan slapen. Maar omdat het nog vroeg op de dag was en we de volgende dagen nog flinke afstanden moesten rijden, besloten we door te rijden naar Keetmanshoop om daar te gaan slapen. Keetmanshoop is de belangrijkste stad van de regio Karas en is belangrijk vanwege zijn verbinding met Windhoek, Luderitz en Zuid-Afrika. Daarnaast staat Keetmanshoop bekend om zijn kokosbomen en Giants Playground oftewel een hele hoop grote rotsblokken.

Het is een bijzondere omgeving om doorheen te rijden, maar niet de beste plaats om te overnachten, aangezien het midden in de woestijn ligt, dus met veel zand, weinig beschutting en veel wind. Toen we daar dan ook aankwamen nam de zin om hier te blijven slapen enorm af en besloten we nog eens 220 km verder te rijden richting Mariental. In Mariental vonden we midden in grote boerenvelden een mooie camping bij een boer. Het was hier zo mooi dat we besloten om een nachtje extra te blijven. Uiteindelijk hadden we namelijk bijna 800km gereden en zaten we dus behoorlijk voor op schema.

Eerst maar een dagje lekker uitstoffen. Bij de Bastion Farmyard waar we stonden hadden we perfecte wifi en een privé toiletblokje met een schoon toilet en mooie douche. Ondanks dat we hier in een redelijk modern gebied zitten van Namibië moesten we voor het warme water de zogenaamde donkey stoken. Dat betekend dat we vuur moesten maken en het vuur verwarmd dan het water. Dus als je wilt douchen moet je dat ruim van te voren bedenken, want het duurt ca. 2 uur voordat het water warm is.

25.10.17 - 01.11.17

Onderweg naar Botswana

Na de fijne camping in Mariental zijn we naar de grens van Namibië met Botswana gereden. Dit was voor het grootste deel van de 500 km een gravel weg. De banden moesten dus weer van 2,7 bar naar 2.0 bar leeg gelaten worden, dit om te voorkomen dat we een lekke band zouden krijgen. Tijdens de vorige reis hebben we het 1 keer niet gedaan en toen hadden we dus midden in de woestijn een lekke band. Hierdoor hebben de steentjes makkelijker toegang tot de band. De wegen kunnen hier erg mooi zijn, maar soms ook erg saai omdat je kilometers lang hetzelfde uitzicht kunt hebben. Alles is zand, stof en dor.

Uiteindelijk kwamen we aan bij Zelda’s Guest Farm waar we de nacht door zouden brengen. Naast onze camping plaats zaten 2 luipaarden achter een hek. Deze luipaarden zijn toen ze heel jong waren opgevangen door de boerderij en nooit meer weggegaan. Wat ons de afgelopen dagen in Namibië wel was opgevallen dat ze aan deze kant van Namibië een stuk vriendelijker waren dan waar we de vorige keer waren geweest.

Grensovergang Namibië en Botswana

De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken, omdat we een heel stuk moesten rijden en een grensovergang hadden. Na 30km kwamen we al bij de grens aan. Aan de kant van Namibië ging alles soepel maar langzaam, omdat er een overland truck van dezelfde camping net voor ons was aangekomen. De computer deed het niet, dus we kregen alleen de uitreisstempel in ons paspoort en klaar. Op naar de Botswana kant.

Daar ging alles een stuk trager, maar wel met een glimlach. Aan de Botswana kant moesten we ons visum krijgen. Hoite kreeg een visum voor 90 dagen en ik voor 30 dagen. We hadden geen idee waarom, maar ik mocht dus maar een maand blijven. Gelukkig was het niet de bedoeling om langer te blijven, dus hebben we het zo gelaten. Daarna moesten we nog de road permit, road fund en road tax betalen. Wat het verschil tussen die drie is werd ons niet helemaal duidelijk, maar je moet in ieder geval betalen voor het gebruik van de weg. De wegenbelasting was nog geldig van de vorige keer, dus we moesten alleen de eerste twee betalen. Na lang wachten konden we dan toch gaan rijden. We hadden nog een lange rit voor de boeg.

Ghanzi

In Ghanzi zijn we gestopt om te tanken en geld te wisselen. We konden ons Ghanzi nog herinneren van 9 jaar geleden. Toen was het een klein dorpje in de droge woestijn waar niks was. Nu stond er een gloednieuw modern winkelcentrum met alles wat je je kunt bedenken. Bij het winkelcentrum hebben we de tank weer volgegooid en de eerste pulas gehaald. Vanaf Ghanzi was het nog 275 kilometer naar Maun waar we hadden afgesproken met Stephanie en Birgit.

Dit zijn de twee Duitse meiden die we de vorige keer in Namibië hebben ontmoet en met wie we toen 10 dagen samen hebben gereisd. Zij waren nog steeds in Afrika en onderweg terug naar Kaapstad waar ze eind november hun auto terug naar Duitsland lieten verschepen. Vanuit Spanje hadden we al contact met ze gehad en de routes naast elkaar gelegd om te kijken of we elkaar nog ergens konden treffen en dat was dus in Maun.

Maun

In Maun hebben we 5 dagen op Sitatunga Camp gestaan waar we heerlijk hebben gebarbecued, Rummicub gepeeld en uiteraard veel bij gekletst. Het was weer net zo gezellig als de vorige keer. Na 5 dagen moesten we weer afscheid nemen, zij gingen terug naar Zuid-Afrika en wij moesten verder naar boven.

Chobe NP via Savuti

Wij wilden graag de weg door Chobe NP via Savuti rijden. Deze weg hebben we 9 jaar geleden ook met de truck gedaan en deze stond nog op ons verlanglijstje. De vorige keer wilden we deze weg ook pakken, maar door de vele regen aan het begin van het jaar stond deze omgeving en de wegen volledig onder water. Hierdoor was het toen onmogelijk. Op dat moment was het allang erg droog, waardoor de wegen opgedroogd waren. En via een hoop gaten en kuilen wel te berijden was. Deze weg is niet op de kaart te vinden, maar omdat we deze dus al eerder hadden gereden wisten we van het bestaan af.

’s Ochtends om 06.30u vertrokken we en we hebben precies 8 uur over 300 km gedaan. Voordat we bij het park aankwamen reden we eerst nog een roadblock in. Een paar diepe kuilen met veel water, waar grote boomstammen voor gelegd waren als waarschuwing dat je niet door kon rijden. Gelukkig vond Hoite nog een omweg om het water heen, maar het was wel even spannend omdat we stil stonden tussen de olifanten en niet meteen wisten of we door konden rijden.

Marsh route

Toen we eenmaal in het Chobe NP aankwamen kozen we voor de Marsh route. Je kunt ook de Sand route nemen. Beide wegen zijn onbegaanbaar in het regenseizoen als er veel regen is gevallen. De zand route is dan alleen maar modder en de Marsh route zit vol met grote gaten en kuilen die dan onderlopen met water waardoor je niet meer kunt zien of je erdoorheen kunt rijden. Je ziet ook enorm veel plekken waar auto’s vast zijn komen te staan. Het is dus maar goed, dat we het de vorige keer niet geprobeerd hebben. De Marsh road gaat uiteindelijk ook over in alleen maar zand.

Doordat het nu zo droog is, hebben we weinig dieren gezien, die trekken allemaal massaal richting de rivier voor water. We hebben alleen een paar olifanten gezien, 2 nijlpaarden, wat springbokken en andere antilopen.

Kavimba

Uiteindelijk reden we bij Kavimba een geasfalteerde weg op en een paar km verder was onze camping Mwandi View. Hier hebben we de vorige keer na ons avontuur in Chobe Riverfront NP een nacht overnacht voordat we naar Namibië gingen. Bij Mwandi view sta je op gras aan de Linyanti rivier. Dat was wel weer even lekker na een week in het zand. Je hoort de hele dag door de nijlpaarden in de rivier knorren. ’s Nachts word je af en toe wakker van het getetter van de olifanten of het gebrom van leeuwen.

Tijdens onze reis door Marokko hebben we Chris en Sacha ontmoet, zij waren onderweg van Nederland naar Kaapstad en op dat moment in de buurt van Botswana,. Na wat contact over en weer hadden we afgesproken, dat we elkaar op Mwandi View zouden ontmoeten. Zo hebben we even bij kunnen kletsen, alle avonturen van hun reis kunnen horen en uiteraard wat tips meegenomen voor onze verdere reis.

02.11.17 - 11.11.17

Kasane...slecht nieuws

Helaas kwamen aan al onze plannen op 2 november een eind. Op deze dag kregen we namelijk een telefoontje van het thuisfront met slecht nieuws. De vader van Hoite was ernstig ziek. Dat nieuws hebben we 2 dagen op ons in moeten laten werken, terwijl we op Mwandi View in Kavimba zaten samen met Chris en Sacha. Omdat er nog niet veel duidelijk was en we nog niet wisten wat we moesten doen, zijn we rondom Kasane gebleven. We konden nog niet verder omdat we niet wisten wat er zou gaan gebeuren.

Van Mwandi View zijn we daarom naar Senyati Camp gegaan. Deze camping staat bekend om de waterhole waar de olifanten massaal naar toe komen om te drinken als het elders droog is. Op de camping hebben ze ook een tunnel aangelegd waardoor je vanuit de tunnel bijna de poten van de olifanten aan kan raken. Normaal gesproken een fantastische en bijzondere ervaring maar wij zaten met ons hoofd bij het slechte nieuws.

Terug naar huis via Zambia

Omdat het nieuws uit Nederland ernstig genoeg was besloten we onze reis af te breken. Na lang wikken en wegen en naar de komende jaren te kijken moesten we helaas ook besluiten om onze Landcruiser ook naar huis te sturen. We moesten dus terug naar Kaapstad. Dit betekende een rit van bijna 3.000 km over de Afrikaanse wegen. Ons Carnet de passage was inmiddels verlopen en deze moest buiten Botswana/Namibië of Zuid-Afrika gestempeld worden. Anders konden we onze Bill in Zuid-Afrika niet verschepen. Omdat we aan de grens van Zambia stonden moesten we voordat we naar Zuid-Afrika reden eerst naar Zambia.

's Ochtends vroeg namen we afscheid van Chris en Sacha om vervolgens naar de grens van Botswana met Zambia te rijden. Voor de grensovergang met Zambia moesten we met de ferry naar de overkant van de rivier. Bij de grens was iedereen blij dat we naar Zambia kwamen. Iedereen was vrolijk en vriendelijk en gelukkig ook erg behulpzaam. Verdrietig legden we uit, dat we graag voor een paar minuten Zambia in wilden, maar ook meteen er weer uit moesten. Normaal duurt een grensovergang best lang, maar deze lieve mensen hielpen zo goed, dat we binnen een uur Zambia in en weer uit waren met een gestempeld Carnet.

Snelheidsboetes in Botswana

Nadat we weer terug in Botswana waren konden we aan onze terugreis naar Kaapstad beginnen. Onderweg zijn we 2 keer geflitst op snelheid. Zodra er een bord staat met een bepaalde snelheid staan de flitsers direct bij het bord. Je moet dus voor het bord al op de nieuwe snelheid rijden anders krijg je een boete. De eerste politie agent leefde mee, nadat we vertelden wat er aan de hand was en liet de boete voor wat het was. De andere politieagent was niet zo vergevensgezind, maar we mochten de boete bij hoge uitzondering wel in dollars betalen. We hadden alleen nog maar dollars, omdat we inmiddels alle pulas al hadden uitgegeven. De boete kostte ons 55 USD.

Dagenlang kilometers rijden

Na een paar lange dagen rijden van 's ochtends 05:00 uur tot 's avonds in het donker en te hebben geslapen in de meest kleine dorpjes, kwamen we dan eindelijk aan in Kaapstad. Het waaide weer als vanouds in Kaapstad. Het waaide zo hard dat net voordat we de stad binnenreden ons achterraam eruit werd gezogen door de keiharde Kaapse wind. Die moest dus ook nog vervangen worden.

We hadden onderweg onze vertrouwde Airbnb gebeld om te vragen of ze plek hadden en gelukkig hadden ze dat. Vanuit daar hadden we binnen een paar dagen de verscheping van Bill geregeld via Meihuizen International. Maar ook hadden we een afspraak gemaakt met de Toyota garage voor een grote beurt en een nieuw achterraam. Dit nieuwe raam moest daarna ook weer opnieuw worden geblindeerd. En eindelijk waren we klaar om de Landcruiser af te leveren bij de douane voor verscheping.

Bill in de container

We moesten er op vrijdagochtend om 8u zijn, want door alle haast konden we alleen dat tijdstip nog krijgen anders moesten we weer een paar dagen wachten. Die paar dagen hadden we niet, omdat we diezelfde middag nog terug naar Spanje zouden vliegen. Vlak voor het douane terrein werden we werden we aangereden bij de bumper, die er half afvloog. Toch zijn we snel doorgereden, de schade zagen we thuis wel weer. We konden die afspraak niet verliezen.

Bij de douane ging gelukkig alles voorspoedig, we hebben Bill zelf in de container gezet en verzegeld. En met tranen in onze ogen zijn we nog even naar het Waterfront gegaan voor een laatste lunch. Hoe anders hadden we deze reis voorgesteld. Nu reden we niet na maanden weer terug naar huis, maar zaten we 4 weken later alweer terug in het vliegtuig.